Januari 2006
L'année qui nous va emmener toutes nos reves

De feiten voor Januari 2006:

Februari wordt de eerste maand zonder krachttraining. De nadruk komt vanaf nu vooral te liggen op het buiten fietsen. Spinning fiets en rollenbank zullen gezien het gewoonlijk donkere en koude weer ook nog wel tot het trainingsmateriaal behoren, maar ik probeer het grootste gedeelte van de training in het zadel door te brengen dat in juni zo lang de zitting van mijn stoel zal vormen.

René

December 2005
Chaque fin mène à un nouveau début

De laatste maand van het jaar voorafgaand aan het jaar dat het gaat gebeuren. Een maand waarover niet zo gek veel valt te vertellen. Of het moet zijn dat de kou en het ontbreken van daglicht de zin om te trainen niet konden doen verminderen. Liefst 8 avonden werkte ik me door een krachttraining heen. Daarnaast zat ik wel 15 uur op de spinningfiets en bleef ook buiten doortrainen.

Eén van die buitentrainingen is wel aardig om uit te lichten. Het is 17 december, het is zó koud dat ik als ik 's morgens de Fiesta wil starten niet de gebruikelijke dubbele poging nodig heb, maar wel 10 minuten in de weer ben om de motor aan de praat te krijgen. Misschien zegt dit ook wel iets over de auto, maar ik bedoel natuurlijk te zeggen dat het gewoon erg koud is. En erger dan dat: het waait behoorlijk.

In het begin heb ik de wind van voren. Elke fietser kent het dubbelslachtige gevoel dat dit teweeg brengt: enerzijds is er de hoop dat het op de terugweg zal zijn zoals vroeger toen vaders enorme hand op je rug je vooruit stuwde als je op je kleine fietsje aan het afzien was (kleuters zien enorm af). Wat ging het dan lekker ineens! Anderzijds kan er van alles misgaan tijdens deze periode van wind tegen: de wind kan draaien, je kunt onherstelbare materiaalpech krijgen (wat ook zonder wind tegen niet prettig is) of de wereld kan vergaan (er spookt van alles door je hoofd als de wind de wereld om je heen herleidt tot een continu gebulder in je oren). Hoe dan ook, het vervelende werk dat je nu doet biedt geen enkele garantie op een prettige en behouden thuisreis.

En inderdaad, het gaat mis. De linkerknie speelt op. Ijskoud is ie en de pijn is niet te stoppen. Die vervloekte knie! Het gemiddelde daalt gestaag en in mijn hoofd schrijf ik het commentaar voor het krantenartikel dat morgen had kunnen verschijnen indien ik een groot renner zou zijn geweest: 'Smeets zag zijn achterstand steeds verder oplopen. Zonder ploegmaats om hem te helpen moest hij alleen zijn weg vervolgen door het getekende Britse landschap. Gedesillusioneerd bereikte hij de finish in Ashley Green'. Vooral dat 'gedesillusioneerd' vind ik een uitstekende beschrijving van hoe ik me voel. Vandaag vind ik mijn Waterloo, in Engeland nota bene. Het moet niet gekker worden.

Die avond zet ik het fietsen van me af met Wein, Weib und Gesang. Er is nog een lange weg te gaan naar Saverne.

Tijd voor de feiten voor December 2005:

Januari wordt een hectische maand. De verhuizing naar Nederland en alle sores die daarbij komt kijken maakt het consequent volgen van het opgestelde trainingsplan tot een lastige opgave. Maar net als met de afgelopen maanden is er slechts één januari in de voorbereiding op de 100 cols tocht en dus ook slechts één kans om daar een goede trainingsmaand van te maken. Ik ga er alles aan doen om over een maand op deze plek te kunnen schrijven: quod erat demonstrandum.

November 2005
Chapeau, chapeau, chapeau

Een schema opstellen en dat vervolgens naadloos volgen. Dat is het verhaal van de eerste twaalf dagen van deze maand.
Door laksheid wederom last krijgen van de knie, een training voortijdig moeten staken en een schier onoverbrugbare achterstand op de planning zien ontstaan. Dat is het verhaal van dag dertien van deze maand.
Hard trainen, beetje bij beetje terugkrabbelen en me steeds sterker voelen. Dat is het verhaal van de volgende zestien dagen van deze maand.
Met de armen in de lucht gezeten op een spinning fiets in een praktisch lege fitness club tegen sluitingstijd de eerste overwinning op mezelf vieren en aan de spiegel tonen. Dat is het verhaal van de laatste dag van deze maand.

Laat ik deze verhalen laten voor wat ze zijn en me richten op een vijfde verhaal dat in tegenstelling tot de andere niet begrensd wordt door momenten in de tijd. Hoe vind je een stimulans om voortdurend maar door te blijven trainen? Waarom kan Lance het wel en Jan niet? Waar haal ik zelf de mentale kracht vandaan?

Natuurlijk, de wil om volgend jaar goed te rijden is noodzakelijk. Een oneindig geloof in deze onderneming en een prettige rilling bij het denken aan dat in mijn verbeelding alles overtreffende triomferende gevoel dat zich meester van me zal maken als de tocht volbracht wordt. Plichtsgetrouwheid aan het team ook, er kunnen staan als dat nodig is.

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik mijn motivatie verder nog put uit allerlei idiote berekeningen van zaken die met de training of met de tocht zelf te maken hebben. Het aantal pedaalomwentelingen in dit trainingsjaar (wel 2 miljoen!), de kosten van een drinkbus vol isotone dorstlesser (75 pence exclusief afschrijving van de drinkbus), het aantal extra minuten dat ik langer moet spinnen dan de geplande 2 uur om aan het eind van de maand de opgelopen achterstand op het trainingsschema te hebben ingelopen (8 minuten- en dan dus ook precies 8 minuten en geen seconde langer of korter in het zadel blijven), etc etc. Het houdt enerzijds de geest bezig en anderzijds is de waarheid die in cijfers ligt opgesloten niet te omzeilen. 8 minuten extra is 8 minuten extra, of je er nou zin in hebt of niet. Als je die 8 minuten fietst dan hou je je aan je schema. Als je je aan je schema houdt dan train je zo goed als je je voorgenomen had te trainen. En als je zo goed traint als je je voorgenomen had te trainen, dan sta je wat dat betreft optimaal geprepareerd aan de start van de 100 cols tocht. Soms is het leven simpel.

December feestmaand is dit jaar december fietsmaand. Wat scheelt het? Eén letter in het woord, twee Kerstdagen op de spinningfiets, drie units alcohol per week, vier liter zweet, vijf extra oliebollen voor de energie en nog zes maanden te gaan.

Volgende bericht wordt geschreven in het jaar dat HET gaat gebeuren.

Oktober 2005
A la récherche du pouvoir perdu

Oktober beloofde een lastige trainingsmaand te worden. Vroegere avonden, veel dagen weg, een opspelende knie, het voelde als een eerste test. Weer even terug naar de oorspronkelijke plannen:

Qua weer was ook deze maand een meevaller. Je zou bijna denken dat het wel helemaal mis moet gaan in de winter- of nog vervelender tijdens de 100 cols tocht zelf, want als je op 30 oktober nog in korte broek en shirt met korte mouwen rondfietst en nog het gevoel hebt een Mont Ventoux te beklimmen bij strakblauwe lucht (voor de niet-fietsers, dat is vrij warm), dan mag er in de handjes gewreven worden.

De knie lijkt zich te herstellen. Een tweede bezoek aan de fysiotherapeute bleek afdoende om weer op praktisch volle kracht te trainen. Ik heb goed opgelet toen ze de knie met tape vastzette en doe dat nu zelf voor iedere sportieve inspanning. Verder bleken enkele naaldjes in het kader van een acupuncturele sessie ook wonderen te doen.

De fitness club is in deze maand ook een vast adresje geworden. Als vanzelfsprekend zijn vooral de spinninguren favoriet. De eerste keer was een grappige ervaring. De instructeurs- twee spierbundels- dachten na een uurtje iedereen wel de vernieling in geschreeuwd te hebben. Op mijn vraag of er na hun uur nog gebruik zou worden gemaakt van de spinning ruimte, reageerden ze met een verbaasd 'Nee, hoezo?'. 'Nou dan ga ik nog even verder'.
Een mannelijke kleuter die je halverwege Studio Sport naar bed stuurt kijkt nog minder beteuterd dan onze krachtpatsers (de oplettende lezer merkt de autobiografische noot op).

Goed, de cijfers voor Oktober 2005:

Als afsluiting nog een leuk feitje: de eerste dromen over de 100 cols tocht zijn gedroomd. In een van die dromen zijn we 50km onderweg in de eerste etappe en vragen we ons alle vijf af waarom we dit eigenlijk doen. De motivatie is ver te zoeken. Gelukkig werd ik weer wakker zullen we maar zeggen.

November lijkt wat meer tijd thuis te brengen, dus ook een trainingsschema dat wat prettiger is ingebed in de dagelijkse planning. Zou het echt? Lees volgende maand verder!

September 2005
Au début de la rêve

Na maanden van goede voornemens, berekeningen van het immense aantal kilometers dat potentieel getraind zou gaan worden en grote verhalen over een levensstijl die je eerder als obsessief dan gewenst zou moeten aanmerken, was het op 1 september dan zo ver: mijn training voor de 100 cols tocht kon van start gaan.

Wat hielden de plannen zoal in?

Een Haags cabaretier heeft eens gezegd: 'Goede plannen zijn goed zolang je ze niet uitvoert'. Of deze vlieger in dit geval ook opgaat moet nog blijken; vooralsnog lig ik echter goed op schema.

Het weer was de hele maand prima, de eerste drie weken waren de dagen nog lang genoeg om ook doordeweeks 's avonds wat kilometers te kunnen maken middels de al zo vaak beproefde rondjes Regent's Park. Net als Adri van der Poel in de voorjaarsklassiekers weet ik precies waar de putdeksels en kuilen in het wegdek in dit rondje zitten.

De weekends veranderden van lamme aangelegenheden waarin je uitslaapt, de tijd neemt voor een ontbijtje en je fietsje tevoorschijn tovert, in gouden morgenstonden waar je de zon ziet opkomen na het eerste uur in het zadel en in ware vreetfeesten onder het mom van 'even de energie aanvullen'.

Zoals de lezer zal begrijpen werd de tijdens de Maratona begin juli opgekomen pijn in mijn knie door dit alles niet bepaald minder en tegen het eind van de maand berustte ik in het feit dat het even wat rustiger aan moest en dat er een fysiotherapeut aan te pas moest komen. De peut bleek een niet onaantrekkelijke jonge peute, dus de pijn werd wat verzacht. De Engelse medische termen vlogen me om de oren, maar in lekentaal kwam het er op neer dat ik met mijn knie te veel naar binnen fiets en dat er dus wat dient te veranderen aan mijn houding. Ingetaped en met een extra set oefeningen werd het 30 september.

De feiten voor deze maand:

In oktober zal ik 21 avonden niet thuis zijn, dus trainingstechnisch wordt het een uitdagende maand. Over een maand kun je hier lezen of het gelukt is om de goede start een passend vervolg te geven!