Dag 6
Murat- St. Céré
140 km , 26.9 gem.

Na een ijskoude nacht inclusief vorst haalden we al stressend de gebruikelijke half negen vertrektijd. Het venijn van de dag van vandaag zat ‘m direct in het begin: in de eerste 15 km kregen we achtereenvolgens een Redoute, Wanne en Sprimont voor de kiezen (voor de niet-kenners, dit zijn beduchte beklimmingen in de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik, die koers waar Michael Boogerd altijd tweede of derde wordt). Blik op oneindig en verstand op nul dus voor het Team. Voor ondergetekende daarnaast ook een van pijn vertrokken gezicht; het zal de oplettende lezer immers niet ontgaan zijn dat ik de afgelopen dagen behoorlijk last heb gekregen van beide knieën. Wie me dinsdagmiddag al jankend en op het stuur slaand van pijn en vooral frustratie de Croix de l'Homme Mort had zien bekruipen (beklimmen is een misplaatst woord voor het vertoonde rijden) zou geen cent hebben gegeven voor mijn 100 cols tocht en eerlijk gezegd ik zelf ook niet. In de eerste stijgende kilometers op woensdag leek het opnieuw alsof mijn persoonlijke beul er behagen in schiep om langzaam maar zeker mijn knieschijven eraf te draaien onderwijl in mijn oor grinnikend dat 100 cols toch echt niet voor mij was weggelegd. Als een heuse Icarus voelde ik mijn droom wegsmelten- iets wat gezien de temperaturen overigens heel goed mogelijk zou zijn. Drie pijnstillers, twee stukken tape en één draai aan de plaatjes onder mijn schoenen verder kwam ik toch door de dag heen. Vandaag opnieuw een pijnlijke start, maar met een significante verbetering naar twee pijnstillers lukte het toch weer en zowaar, ik kan weer staan op de trappers en met mijn stomme kop speel ik ook meteen weer mee op de klimmetjes. Nu maar hopen dat de verbetering doorzet.

Goed, terug naar de koers. Na het heftige begin volgde de tweede categorie klim naar het met 1589m hoogste punt van de eerste week, de Puy Marie. Terwijl ik met de rode lantaarn in mijn hand mijn eigen strijd voerde, werd er voorin haasje over gespeeld. Wilco mengde zich opnieuw in de strijd (‘volle bak weg') en volgens Sandor was dit de eerste beklimming ooit waar Wilco niet lachend bovenkwam, iets wat hem echter niet verder bracht dan de vierde stek en dat hij de rest van de dag ook nog eens moest bekopen met een opgeblazen motor. Jeroen had het koersboek niet goed bestudeerd en had buiten de laatste twee kilometer a 9,5% gemiddeld gerekend. Net een podiumplaats voor hem. Sandor vertoont Jan Ullrich achtige trekjes en gaat steeds beter rijden (en verliest naar eigen zeggen ook gewicht)- als rasklimmer was het einde op zijn lijf geschreven. Tweede dus. DUS ja, want op Tom lijkt de eerste week geen maat staan. Maar goed, Icarus is al genoemd en na een wat al te enthousiaste Cola refill en een onbezonnen demarrage op het moment dat de camper langs kwam rijden (onder het mom van ‘leuk voor de foto als je vooraan rijdt') leverden later op de dag een geparkeerde Tom en een winnende Jeroen op. Het zal jullie duidelijk zijn kijkbuiskinderen, dat de heren van het Team het rustige gecontroleerde rijden van de eerste paar dagen overboord hebben gezet ten faveure van spektakel pur sang. Leuk voor de neutrale toeschouwer, maar waarschijnlijk minder leuk wanneer de Pyreneeën opdoemen- over een dag of 4.

De Auvergne lieten we achter ons, iets dat ik jammer vind, want ik mag de Auvergne wel. Misschien wel vanwege de bewegingen van de mond bij het uitspreken van de naam- met een lichte vertraging aan het einde, zoals de sterspeler die tijdens zijn aanloop voor de beslissende penalty net voor hij bij de bal is iets inhoudt, daarmee de keeper naar de grond laat gaan en met een nonchalant stiftje recht door het midden scoort. Meer waarschijnlijk vanwege de rauwe natuur. De geur een mengsel van pas gemaaid gras, brandend hout en koeienmest (we zijn inmiddels ook begonnen met het groeten van koeien; louter positieve reacties. Verder gaat het wel goed). De dorpen verstild en verlaten, alsof ze hun eigen bestaan vergeten zijn. Een oude boer in de weer met een zeis. En vijf jonge kerels in een prachtige waaier, de ruggen gebogen en niets dan het geluid van de rubber banden over het smeltende asfalt.

Het dynamische duo had de race tegen de klok weer met succes volbracht en stond ons met het nodige voedsel op te wachten.

Intermezzo Luc en Lars
Perfecte start van de dag voor het dynamische duo. Voor de coureurs is het toch niet makkelijk om 8.30 u vertrek te halen. Er gaan al geluiden op dat er om 7.00 u moet worden opgestaan. Iedere ochtend aanschouwen wij als toeschouwers hoe het ochtendritueel verloopt. We pakken er één element uit, het vullen van bidons en klaar maken van de voeding voor onderweg. Als de één een extra stuk brood, een reep of cake pakt dan zie je de twijfel bij de ander: “Moet ik dat ook doen of heb ik al genoeg. Laat ik er dan toch maar één nemen.” Het is bijna hetzelfde als bv. bij de Marmot een renner aan zijn fiets gaat sleutelen, dan volgt rest al gauw. Overigens merken we wel dat er wat minder wordt gegeten. Het lijkt erop dat er ritme is gevonden of dat het bijna zover is.

Enfin, wij hebben inmiddels het ritme goed te pakken, allebei hebben we onze taken zoals die zich de afgelopen week hebben ontwikkeld. Afgesproken was vandaag toch nog een bevoorrading te doen. Bij km 87 zijn we gestopt bij een boer in the middle of nowhere. De boer in steenkolen Frans gevraagd of we op zijn inrit of iets wat daarvoor doorging mochten parkeren, hetgeen weer is gelukt. Na 30 minuten kwamen de coureurs al. Inmiddels was het al erg warm geworden, dus voor ons een half uurtje zonnen……heerlijk.

Na de stop moesten we hetzelfde parcours rijden als de jongens. Een afstand van 50 kilometer door geweldige natuur met beklimming en afdaling. Tijdens de één na laatste officiële klim van deze dag kwamen wij ze weer achterop. Tom maakte van de gelegenheid gebruik om zijn vader en zwager te laten zien hoeveel macht hij op dit moment heeft. Hij demarreerde van de groep weg op het moment dat de camper voorbij ging. Hij liet ons en de anderen snel achter, het was alsof we stil stonden. Tom toch maar even ingehaald en door gereden naar de volgende camping. Prachtige camping in een mooi dorp gelegen.

Na ongeveer 40 minuten kwamen de coureurs. We waren nog niets eens klaar met het kampement, waardoor de jongens weddenschappen aangingen wie van ons beiden het eerst zijn tentje zou hebben staan. We zullen dus maar zeggen dat het een gelijkspel was.

Morgen zal er geen bevoorrading zijn aangezien het dynamisch duo in Rocamadour een kijkje gaan nemen en eens een terrasje te pakken, hetgeen tot nu toe nog niet mogelijk was geweest. Wij nemen daar wel een kopje koffie en geen capo!!!????

Even voor onze fans: Wij maken het goed, hebben lol en genieten iedere dag van het vrachtwagenchauffeur spelen, de natuur en de toch wel bijzondere prestatie van de jongens. Tot morgen.

Vervolg heroïsche verhaal
Na een korte stop ging het verder voor de laatste 50 km . Twee bloedhete klimmetjes kwamen we nog tegen, maar per saldo was het afdalen wat de klok sloeg. Met een vaartje van tegen de 60 per uur zoefde de in het prachtige Right to Play tenue gehulde trein rond half vier de etappeplaats St. Céré in. Vrij laag gelegen en bloedheet.

Morgen rijden we door de Dordogne en de Lot. Geen bekende beklimmingen, maar een blik op de kaart leert dat er wederom geen meter vlak zal zijn. Gelukkig maar dat het klimmen en ook het dalen ondertussen zijn verworden tot een tweede natuur. Wat zouden we zonder deze dagelijkse bezigheden toch aanmoeten?

Met deze open vraag sluit ik het verslag voor vandaag.

Uw charlatan van sacroscente schijnbewegingen,

René

PS reacties op het gastenboek worden nog steeds met veel plezier gelezen. Wil je echter écht iets betekenen voor het Team, huur dan een bus, charter al je Zweedse kennissen van het vrouwelijk geslacht en in de huwbare leeftijd en zorg dat het hele zaakje ergens langs de 100 cols route (maar bij voorkeur aan het einde van een klim) terecht komt. Verdere details zijn in de afgelopen dagen gedurende de vele fietsuren tot in detail doorgesproken maar worden hier niet vermeld om redenen die te maken hebben met het nette imago dat we voorstaan.

Quote van de dag: “Pluk de dag, niet alleen als het een roos is of een madeliefje- dan is het immers geen kunst om de dag te plukken-, pluk hem ook als het een distel is.” (Anoniem)

Terug naar etappe verslagen >>