Etappe 24
Beaufort - Culoz
138 km, 23,9 gem.

The day after. The day after de (op papier) zwaarste etappe in de 100-cols tocht ( 3400 meter hoogteverschil). The day after het dak van de 100-cols tocht, de Iseran op 2770 meter hoogte (sorry pap, geen eerste, maar een strakke tweede plek achter de bergkoning is ook mooi). Maar vooral ook the day after Nederland-Portugal. Nu al legendarisch met 18 spelers, maar of ik er ooit overheen kom… Brazilië-Nederland 1998 spookt ook nog steeds door m'n hoofd. Toen het verdriet een beetje weg kunnen drinken. Nu? Gewoon met een illusie armer naar bed. Geen tijd om stil te blijven staan bij een irritante Figo, een vervelende Deco of een genopte Ronaldo. De teleurstelling bij de Nederlandse ploeg was natuurlijk groot. Maar zij hoefden vandaag geen zware bergetappe te rijden. Wij wel. Wie zijn dan eigenlijk de echte helden?

De ochtend was zwaar. Pas om 07.45u opgestaan. Het bier van de avond ervoor resulteerde in nachtelijke dwalingen naar de toiletten. Het stokbroodje salami in combinatie met chips leidde in mijn geval tot een interessante sessie op het toilet om 1 uur 's nachts waarbij ik niet wist of ik eerst moest gaan zitten of boven het toilet moest gaan hangen. Uiteindelijk kwam toch alles eruit. En het enige waar ik me zorgen over maakte is of mijn lichaam de benodigde voedingsstoffen al had kunnen extraheren uit het halfverteerde voedsel.

Tom had 's ochtends eveneens last van een tekort aan slaap en Rene (die net als ik al twee dagen om 23.30u op bed lag), keek ook nog niet helemaal scherp uit de ogen. Jeroen stond op de auto-piloot en begint alweer met interessante theorietjes/fantasietjes (de implanthelm mag hij zelf een keer nader verklaren). Moet ik me zorgen gaan maken???

Vandaag weer de 100-cols shirts, met slagaderafklemmende mouwtjes en miniatuurzakjes waar je alleen de verpakking van je repen in kwijt kan.

2km na het vertrek van de prima camping werden we al getrakteerd op het (volgens de indexering) huzarenstukje van vandaag. De Col des Saisies. 15km, 6.5% gemiddeld, een terechte 5.8 ( à pittige 1 e categorie).

Inmiddels is duidelijk dat Tom aan het begin van een klim niet altijd even lekker zit en dat hij zich mateloos irriteert aan de rijstijl van Jeroen en mijzelf (versnellen/meters pakken in de (haarspeld)bochten en dan uitbollen op de rechte stukken). Irritatie is goed.

Jeroen daarentegen is in de eerste kilometers van de klim altijd sterk (waarbij hij zichzelf keer op keer voorspelbaar opblaast) en zette zich dus al snel aan de kop. Met een straf tempo rijden we de eerste twee kilometer omhoog, waarna ik in een steile rechterbocht (+25%) versnel en binnendoor overneem. Zoals verwacht irriteert dit Tom (goed), maar heeft ook tot gevolg dat Jeroen een paar meter moet toegeven (niet goed). Een vergelijkbaar scenario met een kleine twee weken geleden. Het Jeroen-Sandor treintje is niet solide genoeg om Tom daadwerkelijk in problemen te brengen. Maar wel mooi voor het in grote getale aanwezige publiek en de pers die altijd op zoek is naar mooie beelden en harde strijd. Kunnen ze bij ons altijd krijgen.

De volgende haakse bocht heeft Tom het wel gezien en versnelt. Meter voor meter wordt het gat groter. Ik kan het nog 2-3km redelijk vasthouden, maar dan breekt het elastiek definitief en verlies ik Tom uit het oog. Ook op deze col zal het dus niet gaan lukken.

De klim loopt verder mooi, dus ik besluit om de druk op de pedalen te houden. Halverwege nog even uitzicht (ook wel prachtig vergezicht) op de Mont Blanc. Leuk voor de volgende uitdaging: met ski's (Jeroen met MTB) de Mont Blanc beklimmen in strakke tijd.

Het laatste stuk door Saisies, het skidorp in zomerslaap, wordt gekarakteriseerd door een grote groep wandelende kinderen, die met ontzag de wielrenner aanschouwen die strak voor zich uitkijkend, met bezwete onderarmen, geschoren benen en strak bovenlijf, de 23 krachtig ronddraait. Die hebben thuis wat te vertellen. Ze hebben een echte prof gezien!!

Uiteindelijk kom ik 2-3 minuten achter Tom boven. Eeuwig tweede, maar de schade op de col is beperkter dan anders. Papa is tevreden. Binnen het uur de 15km beklommen. Een goede start van de dag.

Jeroen en Rene volgen wat later en gezamenlijk dalen we af naar de volgende col, de Col des Aravis, een 2 e categorie van 11km. Helaas verlopen de eerste kilometers redelijk vlak, dus de laatste 6km moeten wel weer pittig zijn. Dat klopt. We kennen onze colletjes inmiddels.

Besloten om Tom te laten gaan, want van Jeroen zal ik op deze col wel geen last hebben en we moeten nog ver. Na een goede kilometer kijk ik om en zit onze Alfa vriend nog geen 50m achter me. HOE KAN DIT? Het is steil, warm en ik zit redelijk te stoempen. Hij moet allang niet meer in beeld zijn. Jeroen heeft blijkbaar besloten om de aanval op mijn positie te openen. Fuck. Dat wordt weer zwaar inspannen. Twee kilometer fiets ik in het rood om het gat groter te maken, maar echt ver kom ik niet. Jeroen heeft een prooi, en die prooi ben ik.

Dan wordt het gelukkig iets steiler met wat korte bochten waar ik mezelf net uit het zicht kan rijden. Toch kom ik goed kapot boven. Het spelen is na vier dagen wapenstilstand weer begonnen, het overmatige inspannen ook.

De volgende col, Col de la Croix Fry wordt en-groupe omhoog gereden wat het naar mijn idee voor iedereen een zware klim maakt. Op de top plaats ik een smerige “Heitinga” (zie Port-NL) demarrage om de punten bovenop te pakken. Niet netjes, maar binnen is binnen. Ik heb geen vrienden in het peloton.

Daarna is het mooi afdalen naar Annecy. Met uitzondering van het stuk onverhard waar we vol in de beugel inklappen. Goed dat we als volleerde profs de fiets volledig onder controle hebben.

In Annecy komen we L&L tegen en doen we ons op het terras tegoed aan een groot stuk stokbrood met een briljante hamburger inclusief neusverschroeiende mosterd.

Na Annecy is het nog 50km uitbollen naar de camping met nog een 0.7 en een 3.7. Geen probleem voor de doorgewinterde coureurs. Tenminste…

Intermezzo Luc en Lars

De avond eindigde letterlijk en figuurlijk in het water. Nederland verzoop tegen Portugal en wij moesten vanuit de kroeg in Beaufort door een hevige onweersbui terug naar de camping lopen. Zoals ik gisteren al meldde was het zeker anderhalve kilometer in zware stortregen. De nacht begon dus met onweer en hevige regen. Het dynamisch duo moest in die regen in hun kleine tentje kruipen om vervolgens door de harde regen het spectaculaire onweer te moeten missen en dat niet alleen. Kennelijk was de deceptie van de nederlaag dusdanig dat ze in de camper zijn begonnen met eten wat ze konden vinden, chips, brood en salami.

In de tussentijd begon Lars bijna te zwemmen in zijn tent en moest hij in de stromende regen zijn binnentent losmaken waardoor de tent claustrofobische afmetingen aannam. Luc hield het gelukkig droog.

Bij het wakker worden bleek de lucht weer volledig blauw te zijn en beloofde het weer een warme dag te worden met de koperen ploert boven onze hoofden. De jongens vertrokken redelijk op tijd, een kwartier later dan gebruikelijk en Luc en Lars konden hun drijfnatte tenten weer opruimen. Goed wij kregen wel een hele leuke dag. We hadden Annecy als ontmoetingsplaats afgesproken. Het terras was het punt van samenkomen. Het zoeken van een parkeerplaats voor de grote camper was niet eenvoudig. Alle parkeerplaatsen vol en als er plaats was dan was er wel weer zo een hoogtebarrière ingebouwd. Uiteindelijk een plekje gevonden op ongeveer 20 minuten lopen van de bekende terrassen. Wat we al niet voor de jongens over hebben. Vervolgens ook nog lopen sjouwen met al die repen die ze wilden hebben.

Enfin, bar Le Munich was de plek waar we zijn neergestreken. Een heerlijk terras met ongelofelijk veel biersoorten, die niet aan ons waren besteed. Wel even de American Sandwich getest voor de coureurs. Dit was echt een megaburger, één die ze nog niet eerder hadden gehad. Daar kan de Mac niet tegenop. Na ongeveer twee uur wachten kwamen de coureurs aan. Neergestreken op het terras en lekker aan de sandwich. Het venijn zat hem na de eerste happen, dan wordt namelijk de Moutarde bereikt. Grappig die gezichten die smachten naar water. Kennelijk had de aardige jongedame van de bediening dit al verwacht aangezien ze ongevraagd waterkannen bleef brengen of kwam het doordat er een paar aantrekkelijke mannen zaten. Het terras was een succes.

Vervolgens op weg naar Culoz, camping Du Colombier, gegaan. Eindelijk weer even van de grote wegen af. Als je vier weken aan het rijden bent op kleine smalle wegen zonder verkeer dan heb je niets meer met al die mensen die maar haast hebben en zenuwachtig hun linkerknipperlicht aan laten ook al kunnen ze niet meer inhalen. Nu komen we bij de weg die we de laatste weken aanbevelen. In dit geval is het de D14, rijdende vanaf Valliers naar Motz door de Val du Fier. Heer E.H. te Houten vanaf nu verruilen we de prachtige vergezichten voor prachtige lommerrijke wegen. Immers we gaan langzaam het hooggebergte verlaten en komen in de lagere bergen met meer begroeiing. Voor het dynamisch duo betekent dit dat we minder hoeven te klimmen maar dat is niet per definitie niet zo voor de coureurs. Er staan hun nog een paar pittige beklimmingen te wachten. Ze zijn nog niet klaar…. Alhoewel nog maar 4 te gaan.

De camping is prima. Eén van de beteren. Ria en Linda zijn uitgenodigd tijdens het eten. Het dynamisch duo heeft al benodigdheden in huis gehaald voor een spetterende barbecue, hetgeen zelfs met de vlam erin goed is geslaagd. Naast het ervaren hoe een beklimming gaat weten ze nu ook hoe de groep eet en praat……..

Morgen gaan we naar Mouthe. Op de kaart van Luc is dat de laatste plaats op de kaart van Zuid Frankrijk. Na morgen zitten we al weer in het Noorden. Tot morgen.

Vervolg heroïsch verhaal

De temperatuur is inmiddels weer gestegen tot Afrikaanse gemiddelden en de 0.7 blijkt kort, maar pittig steil. Op de routebeschrijving zou deze Cote de Moye direct gevolgd worden door de Col de Clergeon van 1 e categorie. Dus 10km klimmen met een hoogteverschil van 450m. Rekenaars Rene en ikzelf zijn naïef blij. Gemiddeld dus 4.5%. Geen probleem. Dan blijkt dat we eerst nog een stuk afdalen, met als gevolg dat de klim korter wordt en het hoogteverschil groter. Een snelle berekening leert dat we nu 6km moeten klimmen met gemiddeld ruim 8%. Stuk minder. Soms is het beter om maar niet te rekenen.

Jeroen springt weg bij Tom en mijzelf en ik stop het peloton af. Jeroen rijdt nog steeds alsof er elk moment een afdaling aankomt en probeert mij hiervan te overtuigen als ik Tom heb moeten laten gaan en langs kom zwoegen. Jeroen heeft zich weer opgeblazen. Soms helpt het om wel te rekenen.

De klim blijkt inderdaad zwaar, zeer zwaar. Zeker na drie weken klappen en aan het eind van weer een zware dag. Ik denk nog dat het aan mij ligt, maar boven aangekomen, klaagt ook Tom over de klim en dat ik (in het begin) te dicht in de buurt bleef. Jeroen komt ook niet echt als Bassie (van Adriaan) boven en Rene staat evenmin te springen van enthousiasme. De Clergeon heeft een goede poging gedaan om het team te breken. Maar dan moet je van betere huize komen. De mannen laten zich niet meer breken. Ook niet door een smerige ploert als deze.

De afdaling is zeker geen beloning van de beklimming. Slecht wegdek, steil, vervelende bochten. Zonde en niet verdiend.

De camping onder aan de voet van de Grand Colombier maakt een hoop goed. Alleen dat uizicht op de nr. 3 van de 100-cols lijst boezemt toch nog wel wat ontzag in. Ach, dat zien we morgen wel weer.

Vanavond eerst geflambeerde worsten en visite van Ria en Linda (resp. de vrouw van Luc, Moeder van Tom, schoonmoeder van Lars, zus van Tom, dochter van Luc en vriendin van Lars). Voor de andere mannen gewoon een welkome afwisseling van te lang te veel kerels.

Quote van de dag:”wielrenners, geconfronteerd met een bijna onmenselijk zware beproeving, ontdekken onveranderlijk minstens 1 diepere waarheid omtrent zichzelf. Op die berg kwam ik een kerel tegen die ik eigenlijk best wel mocht. En weet je wie die kerel was? Precies: dat was ik zelf.” (Tim Moore)

Cheers,
Sandor

Terug naar etappe verslagen >>