 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Etappe 23
Als een kaars aan het eind van zijn bestaan komt dan flakkert de vlam nog één keer hoog op. Daarna hoor je een sissend geluid en dan dooft de vlam. Een rookwolkje is het laatste wat de kaars nog voortbrengt en dan is het definitief gedaan met de kaars. Vandaag voel ik me dat rookwolkje. De dag begint met een pittige tweede categorie klim al snel gevolgd door een derde categorie. Eigenlijk zijn deze twee klimmen al onderdeel van de Col de l'Iseran en dienen ze vooral om hoogte te winnen. We starten namelijk op 1000m en de Iseran ligt op 2770m. Al op de eerste klim moet ik de anderen laten gaan, mijn benen voelen leeg, alsof ik niet gegeten heb. Ik en niet hebben gegeten, dat bestaat natuurlijk niet. Hoe dan ook, het belooft een lange dag te worden. De Iseran loopt ook niet goed. Genoeg over mij voor nu, later nog een stukje over de laatste klim van de dag. Wat gebeurt er ondertussen vooraan? Er is de afgelopen dagen druk gespeculeerd over een op handen zijnde aanval op de positie van Tom. Vandaag staan zus en moederlief van de klassementsleider nl. hun held op te wachten op de Cormet de Roselend, het sluitstuk van de dag. Na prikkelende uitspraken in het gastenboek van vooral zus Linda zou vandaag dus de ideale dag zijn om wat chaos in de orde te stichten. Jeroen pakt het op lepe wijze aan en op het stuk vals plat aan het eind van de tweede klim pakt hij stiekem een meter of honderd op Sandor en Tom. Hij blijft een kilometer of 15 vooruit, maar als de Iseran echt begint te stijgen, is het binnen de kilometer gedaan met zijn voorsprong. Hij houdt in en wint daarmee vandaag de Fair Play prijs. Waarom immers Tom aanvallen? Hij heeft het dik verdiend om ook vandaag te winnen. Een Fair Play prijs is echter een prijs die niemand zich volgend jaar nog zal herinneren. Neem dan Eddy Merckx, die liet de Fair Play prijs voor wat ie was en won in zijn carriere in plaats daarvan ‘wat andere dingetjes'. Zie ook de quote van de dag. De Iseran, een magische naam. Zelf kwam ik hier al drie keer boven, de eerste keer in 1994 na de col van dezelfde kant te hebben genomen als vandaag. In familiale kring is dit een bekend gegeven, voor het grote publiek is deze col wellicht bekender door de in mijn ogen mooiste solo in de Tour de France van de afgelopen 25 jaar. In 1992 ontsnapt de Italiaan Claudio Chiapucci op de flanken van de Iseran en via de Col de Mont Cenis wint hij op magistrale wijze in het in zijn thuisland gelegen Sestriere, na een slotklim waarin tienduizenden tifosi gek worden van enthousiasme en als gevolg daarvan slechts een heel smal paadje voor hem openlaten. Het is een van de weinige keren dat Miguel Indurain wordt gedwongen tot een serieuze reactie, het is chaos op Sestriere en de heren Smeets en Nelissen zien nummer twee Franco Vona eerst aan voor een wielertoerist en redden hun gezicht vervolgens door te stellen dat ‘hij Indurain dan achter het publiek langs ingehaald moet hebben'. Na de streep valt de dolgelukkige Chiapucci zijn moeder in de armen. Tom lijkt dit verhaal te kennen, demarreert op de Iseran, gaat alleen verder en valt boven op de Roselend dolgelukkig en huilend in de armen van zijn moeder. Of het zo ook echt gegaan is weet ik niet en eigenlijk is dit ook een privé-aangelegenheid voor de familie Robijn, maar het moet het ego van een veelbelovend wielrenner toch strelen als er een vergelijking met klimmer Chiapucci wordt gemaakt. Geen dank Tom. Maak je morgenvroeg bij het ontbijt mijn pasta weer warm? Sandor en Jeroen komen ook goed boven op de Roselend, na een stop voor een burger en na twintig minuten eerder gestarte Zwitsers (‘zeker profs' volgens Jeroen, ‘allemaal jonge kerels' volgens Sandor) ingehaald te hebben. Ik lever in mijn klim ook strijd met een derde. Na een rotdag met het schoolvoorbeeld van luctor et emergo heb ik met niemand meer compassie. Na 5 kilometer in de klim zie ik voor me een andere fietser opdoemen. Donkere kousen hoog opgetrokken, dat kan niks zijn. Gestaag kom ik dichterbij. Ik weet dat de klim later steiler gaat lopen en besluit ‘m nog even te laten zwemmen. Als hij de eerste haarspeldbocht ingaat die het steile stuk inluidt, ziet hij me fietsen. Ik zie ‘m een hulpeloze poging doen om te versnellen. Stom jongen, want t wordt zo meteen nog steiler! Heerlijk om te weten dat ie zo helemaal stuk gaat. Nog twee bochten wacht ik mijn kans af. Dan snijdt hij een haarspeld naar rechts verkeerd aan, hij neemt het steile stuk binnendoor, wat je alleen moet doen als je Pantani heet en op die manier voorkomt dat je moet remmen. De prutser! Even op de pedalen staan en met een significant hogere kruissnelheid kom ik de bocht uit. Een fris ‘bonjour' wordt door hem beantwoord met ‘salut' in iets dat het midden houdt tussen een zucht en een zenuwachtige lach. Nu doorzetten. En de lichaamstaal moet natuurlijk wel gemak blijven uitstralen. Na het steile stuk vlakt de col wat af en treedt de wet van de remmende voorsprong in. Ik zit helemaal stuk en weet dat het de laatste 5 km weer steiler wordt. Ik begin vreemde dingen te zien. Beneden in de vallei waar ik boven rijd is een camper beurs aan de gang, want er staan enorm veel campers bij elkaar. Ik vraag me af of het dynamisch duo er ook tussen staat. Lekker verhalen uitwisselen over maximale doorrijhoogtes, wegslippende banden en laten zien hoeveel kastjes er wel in onze camper zitten. Genieten maar. Ik kijk meer om dan vooruit, iets wat nergens toe dient. Zoals wijlen Gerrie Knetemann zei over Jan Ullrich die in de Tour van 2005 demarreerde in de Pyreneeën en direct ging zitten omkijken: ‘Dat omkijken slaat nergens op, want ze rijden toch wel achter ‘m aan'. Op 2 km onder de top, als ik weet dat de strijd gewonnen is, komt me een cabrio achtig iets tegemoet rijden, gevuld met allemaal makkelijk zittende en relaxed kijkende lui. Een joker in een geel shirt steekt zijn hand in de lucht en als mijn door de vermoeidheid wat troebele blik wat beter kijkt besef ik dat dit Lars moet zijn. Die zien hier dus een zak hooi op een fiets naar boven komen. Enerzijds niet leuk, want elke toeschouwer is er nu een te veel. Anderzijds toch wel ergens goed voor, want doordat we elke middag onder het genot van een biertje de nodige heldenverhalen ophangen is het dynamisch duo vast gaan denken dat het allemaal van een leien dakje gaat, maar nu kunnen ze de ontluisterende waarheid van de 100 cols tocht met eigen ogen aanschouwen. Kapot, moe en leeg. Het rookwolkje is weg en de kaars is niet meer. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen. Aftermezzo Luc en Lars Het opbreken vandaag viel zwaarder als anders. De tentjes waren nog nat en na 23 keer op en afbreken beginnen we er zo langzamerhand wel genoeg van te krijgen. Toch maar weer ingepakt. Vandaag zouden we een bijzondere dag hebben, niet voor wat betreft de route, maar meer vanwege de aanwezigheid van Ria en Linda Robijn op de Cormet de Roselend. Een klein familiefeestje na drie weken…. Na het opbreken de N6 opgedraaid richting Chambery en Albertville. Deze weg is nagenoeg vlak en gaat tussen de grote cols door waaronder de Galibier, de la Croix de Fer en de la Madeleine. Er is weinig opwindends te melden over deze weg buiten dat hij vanaf het vertrek uit Modane haasje over speelt met de A43, het riviertje de Arc en de spoorweg. Bij de kruising met de N90 werd de richting Albertville gekozen. Over deze weg valt zo mogelijk nog minder te vertellen. In Albertville was het even zoeken naar de juiste weg naar Beaufort, de D 925. Eenmaal gevonden bleek deze weg voor ons dusdanig mooi te zijn, dat we alsnog besloten een weg aan te bevelen aan onze fans, namelijk de D 925. De weg loopt gestaag omhoog naar het dorp Beaufort. De weg loopt door bossen en weiden en kronkelt zoals het hoort in een 100 Cols tocht. Met Ria en Linda was afgesproken dat we elkaar zouden ontmoeten in de buurt van Beaufort. De camping zou aan de D 925 liggen in de afdaling van de Cormed de Roselend, maar er was natuurlijk wel een eis…. Een TV, omdat Nederland weer moet spelen. Het dynamisch duo arriveerde al vroeg op de bedoelde camping. Op de vraag of er TV was voor de Coup de Monde werd er gezegd dat er geen tv was. Overigens speelde op de achtergrond een tv??? De vrouwen gebeld en gevraagd in Beaufort te kijken of de Municipal open was. Dit bleek het geval te zijn en het was zelfs een redelijke camping op ongeveer 1 km afstand lopen van het dorp. Do-able dus. De camper gauw neergezet op de camping en met de cabrio met ons vieren naar de top van de Roselend. Overigens een mooie rit. Er ligt een mooie Barrage langs de weg en de bergen in de omgeving lagen er besneeuwd bij. Mooie vergezichten E.H. uit Houten. Ook op de top van de Cormet lag sneeuw. Dit kwam goed uit op de gemaakte actiefoto's van onze jongens. Ja, met deze prestaties worden ze een beetje van ons zoals de commentatoren van Studio Sport altijd zeggen. Ria en Linda waren benieuwd hoe de coureurs op zo een top zouden aankomen, dus hopen dat we op tijd boven zouden zijn. We waren in de veronderstelling dat de coureurs tussen 13.00 en 15.00 uur zouden boven komen. Aangekomen om ongeveer 13.30 uur hebben we toch nog moeten wachten tot 14.20 uur tot, jawel hoor, Tom als eerste boven kwam. Kennelijk had Tom de aanvallen van de andere coureurs af kunnen slaan. Tom werd door Ria en Linda extra hard naar boven geschreeuwd waardoor hij de beklimming kon afronden in 1 uur en 10 minuten. Als begeleider kan ik hier natuurlijk niet zo veel van zeggen, maar alle aangekondigde aanvallen zijn dus kennelijk ofwel niet uitgevoerd of mislukt. Later hoorde ik dat Jeroen kennelijk op een wat vreemde plaats, in het vlakke deel, iets wilde ondernemen dat gedoemd was te mislukken. Sandor arriveerde ongeveer een half uur later, enige tijd later weer gevolgd door Jeroen. Onbekend was hoe lang Rene nog onderweg zou zijn. Had het laat naar bed gaan zijn tol geeist? Het was wel opvallend dat in de ochtend er allerlei positieve dingen door Rene en Sandor werden verteld over de wedstrijd en het receptiegebouwtje waar de tv stond. Was dit om het laat naar bed gaan goed te praten? Aangezien we niet wisten waar hij ongeveer zat zijn we hem met de auto tegemoet gereden en ongeveer 2 km onder de top kwamen we Rene tegen. Vervolgens weer terug naar boven gereden om Rene op te vangen. Nadat Rene zijn jack had aangedaan begonnen we aan de afdaling. We hebben Rene dus niet meer terug gezien tot op de camping. Eens te meer bleek dus dat de fiets sneller is als de auto in een beetje snelle afdaling. Op de camping de gebruikelijke taferelen. Brood met warme worst, douchen eten en vroeg naar bed of toch niet met Nederland-Portugal om 21.00 uur op de agenda. Morgen in ieder geval een leuke dag. Het plan is om de coureurs te ontmoeten in Annecy op een terras. We hebben er zin in. Dat maakt het afbreken van de tentjes toch weer wat draaglijker. Nog 5 te gaan. Tot morgen en groetjes van het dynamische duo.
Groet, Rene PS Speciaal voor de heer E.H. te Houten: vandaag weer vele prachtige vergezichten. Quote van de dag:”Je moet je eigen belangen laten prevaleren boven kameraadschap” (Eddy Merckx- dus niet van ons!! )
|
Goede doel: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
