Etappe 22
Guillestre - Modane
142 km, 23,2 gem.

Prémezzo Luc en Lars

Vandaag geen ontmoeting met de coureurs. Dit was ook niet met ze afgesproken. Het dynamisch duo zou aan de hand van het verkeer en de evt. werkzaamheden aan de weg bij de Galibier bepalen of ze dezelfde route zouden gaan volgen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen hebben we gekozen voor de kortste route, in ieder geval in tijd, door via Italië door de Frejus-tunnel te rijden. Daarover later meer.

Het vertrek vanaf de camping in Guillestre verliep soepeltjes. Ook de coureurs waren in goede doen en zelfs enigszins uitgelaten op het moment dat de zoveelste groepsfoto voor het vertrek van een etappe moest worden gemaakt. Tja, roem eist zijn tol. Je zult je professioneel dienen te gedragen, dat betekent op de foto gaan, handtekeningen uitdelen en interviews ondergaan. Waarschijnlijk was het idee dat ze vandaag zo een mooie etappe zouden rijden met prachtige beklimmingen genoeg aanleiding om gewillig op de foto te gaan, of is het de wetenschap dat ze na vandaag nog maar zes dagen hebben te gaan. Ik denk het eerste. Je ziet het niet aan ze af, ze zijn gewoonweg niet te stuiten. Dat bleek maar weer uit hun verslag van gisterenavond, ze gaan zelfs al spelen met andere grote klimmertjes op de flanken van de Alpenreuzen. Er wordt zelfs al gedreigd met een aanvalsplan richting Tom op een bepaalde dag (als zijn moeder en zus langs de kant zullen staan). Volgens mij moet het dan morgen gaan gebeuren…..

Met nog één week te gaan willen we weer eens wat over de coureurs en de tocht zeggen. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe goed de jongens zich er doorheen slaan. Natuurlijk hebben ze allemaal wel eens een mindere dag en dan doel ik niet op de sportieve prestatie, maar op het mentale gebeuren van deze onderneming. Als je de informatie over de tocht vooraf leest dan wordt er heel duidelijk aangegeven dat een tocht als deze niet makkelijk is te rijden voor een groep. Irritaties liggen op de loer, zelfs al maak je duidelijke afspraken over hoe het fietsend zou moeten worden aangepakt. Immers het niveau van alle fietsers is verschillend dus ook als je met een groep rijdt. De tocht is echter zodanig dat er geen dag rust in het fietsen zit. Het is klimmen, dalen, bochten, haarspeldbochten, staan in de pedalen dan weer zitten. Met andere woorden heel veel tempowisselingen. Mocht je mentaal niet sterk zijn dan zou dat zijn weerslag kunnen hebben op de sportieve prestatie, maar zeker ook op het gedrag binnen de groep. Dit is nu net waar ik het hier over heb. Een dip hebben ze tot nu toe allemaal gehad zonder dat dit tot irritaties heeft geleid. Als je de avonden ziet, het gezamenlijk bij elkaar zitten om het stukje van de dag aan te horen, dat weer door een ieder om de beurt is geschreven, het van de site ophalen van het gastenboek en het voorlezen daarvan, dan kunnen wij alleen maar zeggen dat het wel goed zit tussen de oortjes van de jongens.

Alleen Jeroen blijft toch wat lang vragen om regen. Ik weet niet wat hij gisterenavond voor regendans heeft gedaan en hoe hij dit heeft kunnen doen in zijn bed boven de cabine van de camper, maar bij aankomst in Modane regende het…….

Onderweg naar Briancon werd ons al snel duidelijk dat het druk was op de wegen. Veel motoren etc. Het is zaterdag dus extra druk. Veel fietsers gezien en met dit alles in het achterhoofd zou het ook wel eens erg druk kunnen zijn op de Galibier en de Telegraphe. Aldus besloten de reis via Italie door de Frejus tunnel te maken. Daar zat overigens ook nog een hele mooie beklimming in voor de camper namelijk de Col de Montgenevre, alt. 2200 m . Het was een beste klim met haarspeldbochten. Uiteindelijk kom je boven in enkele skidorpen waaronder Montgenevre en het grensplaatsje Claviere. De afdaling gaat door een grote hoeveelheid tunnels en eenmaal beneden is het snel richting Turijn doorrijden. Tja dan moeten we natuurlijk wel de afslag Tunnel de Frejus nemen want anders kan je een capo in Turijn drinken. Zo gezegd zo gedaan, de afslag gemist. Gelukkig konden we na een aantal tunnels, zonder dat er afslagen waren, in de buurt van Susa toch weer terug rijden om vervolgens de 13 km lange Frejus tunnel in te rijden. De uitgang aan de Franse kant is boven Modane. De gevonden camping ligt direct aan de afslag Modane. Gauw het kampement opgezet en daar kwam de regen, zoals gewenst door Jeroen. Tussen de buien door de tentjes opgezet.

Ondanks het feit dat we vandaag geen echt bijzondere wegen hebben gereden wilden we toch een weg aanbevelen, of in ieder geval een stuk weg, namelijk de N94. De beklimming en afdaling van deze weg is beslist de moeite waard. Het is er redelijk rustig rijden. Morgen zullen we wederom een andere route dan de coureurs rijden. Zij zullen dan via Val d´Isere naar Beaufort rijden en wij zullen deze plaats vanuit de richting Albertville aandoen.

Heroisch verslag

Ik schrijf dit stukje terwijl ik in de camper zit en het buiten stortregent. De sluizen staan volledig open en de camping lijkt onderhand op een moeras. Gaat het lukken om morgen de camper uit het grasveld te krijgen?

Nu eerst terug naar het begin van de dag. Het begon zoals eigenlijk alle 21 voorgaande dagen zijn verlopen, zonnig! Wij hebben niks te klagen, behalve Jeroen dan.

Vandaag moesten 4 cols bedwongen worden: de Izoard, de Lauteret, de Galibier en de Telegraphe.
De Izoard begon eigenlijk direct vanaf de camping met een 20 km lange aanloop (meer dan valsplat, maar ook weer geen ‘echt' klimwerk.). Aangezien ik me vandaag ook weer sterk voelde, besloot ik de mannen eens een ‘gemakkelijk' eerste uur te geven. Ik heb me op kop gezet en in een relatief rustig tempo zijn we zo naar de voet van de echte col gereden.

Daar aangekomen begon het spel natuurlijk weer. Enige verschil met de andere dagen was dat er nu een 5de renner, een klimmer uit de streek, mee deed aan de strijd tegen de col. Wanneer wij aan het stempelen zijn, 4 km in de klim, komt hij ons hard voorbij gereden. Je hoort hem denken: stelletje toeristen! Hij krijgt 500m van ons en dan jaag ik hem op als een prooi. Het blijkt echter een taaie prooi te zijn die zich niet zomaar zou laten verschalken. Na 3 km pak ik hem dan eindelijk. Ik kijk hem aan en zie dat hij nog redelijk zit. Direct versnel ik iets waardoor ik een gat van 50m neem. Vervolgens blijft hij gedurende 2 km aan het elastiek hangen. Dan eindelijk tijdens een van de zeer steile kilometers, 11%, breekt hij. Het gat wordt groter en hij verdwijnt uit mijn zicht. Ik kan nu gaan genieten van deze prachtige col. Wat een vergezichten! Alleen vervelend dat de Fransen niet in staat blijken te zijn om bordjes met de juiste informatie langs de weg te zetten. De ene keer wordt de aankomende km van informatie voorzien, stijging en hoogte, helaas ontbreekt het aantal km tot de top (dit is de juiste manier van informeren). De andere keer wordt de afgelopen kilometer beschreven, alsof ik dit zou willen weten. Dit is net zoiets als bij een weerbericht vertellen wat het weer vandaag is geweest. Er zijn zelf paaltje met informatie die waarschijnlijk überhaupt niet op deze berg thuis horen. Al snel besluit ik de paaltjes dus maar te negeren en gewoon naar boven te rijden. Sandor komt niet lang naar mij op de top, ook hij heeft onze Franse vriend fietsles gegeven en we dalen samen af. Jeroen zit vlak voor Rene. Voor Rene was dit trouwens een revanche op deze berg. Toen hij 13 was, was dit zijn eerste echte Alpencol. De col won toen op punten in 4 km van de kleine Rene. 14 jaar later wint Rene van de Izoard, KO.

De volgende col is er een met twee kanten. De lauteret is namelijk een soort snelweg die een paar procent omhoog loopt. Klimtechnisch dus een waardeloze berg. Het is slecht een obstakel om aan de Galibier te kunnen beginnen. Aan de andere kant is de col ook prachtig. Ook hier zijn de vergezichten schitterend. Links en rechts wordt de col opgeleukt door 3000+ bergen. Aan het eind van de col wordt je nog getrakteerd op de gletsjer La Meije. Nu genoeg over de natuur, want op de Galibier is er geen tijd om van de natuur te genieten. De Galibier gaat namelijk naar bijna 2700m, waar de eeuwige sneeuw de renners de nodige verkoeling geeft. Wanneer wij beginnen aan de klim is het bewolkt geworden. Er vallen zelfs een paar druppels. Zou het regendansje van Jeroen dan toch gewerkt hebben? Regen aan de voet van de Galibier betekent overigens vaak sneeuw op de top. De Marmotte van een paar jaar terug is hierdoor legendarisch geworden, maar ook toeretappes zijn hierdoor ingekort. De klim zelf is eigenlijk niet eens heel moeilijk. Wij beklimmen de galibier zoals gezegd vanaf de Lauteret. De andere kant, de Marmotte-kant vanaf Valloire is vele malen zwaarder. Het neemt niet weg dat het nog steeds een echte alpencol is. Patries heeft de col gesponsord dus er moet toch weer echt gekoerst worden. Gelukkig blijft het verder droog en warm waardoor ik geen last heb van Jeroen en als eerste boven kom. Sandor en Jeroen hebben elkaar wel gezien, maar het gat was te groot, in het voordeel van Sandor. Rene volgde op korte afstand en besloot zijn knie rust te geven, door zijn triple te gebruiken.

Na de Galibier volgt er een afdaling naar de voet van de Telegraphe. 5 km klimmen volgens het routeboek. Deze 5 km vielen erg mee. Eigenlijk zijn alleen de eerst 2 km steil. De 3 laatste kilometers doen me zelf verleiden om het buitenblad te schakelen en toch nog verzuurd boven te komen. Dan mag er afgedaald worden naar St. Michel. Een mooie afdaling die ‘verstoord' werd door een rally die er verreden werd. Omhoog reden diverse klassiekers, Fiat, Lancia, Ferrari, Porsche en enkele nieuwe Porsches. Enkele van de bestuurders dachten Nikki Lauda himself te zijn en moesten ons laten zien want de ideale lijn was. Helaas lag deze soms op onze kant van de weg. Maar ja, zij mogen natuurlijk ook hun plezier hebben, dus wij zijn rustig afgedaald en hebben genoten van de mooie modellen die omhoog kwamen.

Beneden aan de berg, bekende plek voor Marmotte rijders, dit is namelijk het punt waarop nog even water gehaald kan worden om vervolgens 1 km verder te beseffen dat het weer een zware dag gaat worden, wachten we op elkaar om de laatste 17 km naar Modane af te leggen. Dit stuk is eigenlijk de aanloop naar de Iseran, dus weer z'n stiekem omhoog lopende weg. Rene heeft het nog even zwaar, maar op karakter weet hij het wiel te houden, zodat we met z'n vieren, na een loodzware bergetappe van 142 km aan komen op de camping en het noodweer los kan barsten.

Klimtechnieken.

Na de afdaaltechnieken die door Sandor enkele dagen geleden zijn beschreven, volgen hier een aantal klimtechnieken.

De klassieke techniek, zittende met de handen op het stuur, de polsen gebogen. Voordeel is dat het gehele lichaam mee werkt om boven te komen.

Zittend met de handen op de remgrepen. Een ideale positie om af te wisselen met de klassieke techniek. Voordeel is dat de houding sportiever is en er beter gereageerd kan worden op eventuele demarrages.

Staand met stil bovenlichaam. Je gaat staan op de pedalen en leunt iets op je stuur. Je handen zijn op de remgrepen geplaatst Een ideale houding om je bovenlichaam wat rust te geven. De kracht komt volledig uit de benen. Ook perfect om je langzaam door de groep te laten zaken en te kijken hoe iedereen erbij zit.

Staand, dansend. Wederom staand op de pedalen. Nu wordt echter ook het bovenlichaam gebruikt. De fiets wordt steeds van links naar rechts ‘gegooid'. Deze techniek kan gebruikt worden om even wat ‘rust' te pakken. Het is dan noodzakelijk de versnelling niet te veranderen. Wanneer er een tandje, of twee, zwaarder wordt gestoken dan kan deze techniek gebruikt worden om te demarreren.

Staand, handen in de beugels. Dezelfde techniek, maar dan met de handen in de beugels. Er is slecht 1 doel voor deze techniek, demarreren. Het liefst zo hard dat je in een haarspeld bocht alla Pantani moet bijremmen.

Quote van de dag: "De beklimmingen van vandaag (netzoals de rest van de tocht) mogen niet ontbreken op het verlanglijste of het CV van allen die bij hobby's altijd 'fietsen' invullen." (Richard Plugge, enigzins bewerkt)

Ciao
Tom

Terug naar etappe verslagen >>