Etappe 21
Isola - Guillestre
108 km, 22,3 gem.

De Tour wacht op niemand

Vandaag de eerste echte Alpen etappe en dan te bedenken dat ik gisteren al volledig uitgepierd finishte in Isola. Gisteren was het vooral de warmte die me nekte. Met 36 graden Celsius een Col beklimmen van 28 km . En dan te bedenken dat ik in de winter bij temperaturen van rond het vriespunt het al warm krijg van een shirtje met lange mouwen met daaronder alleen een zweetshirt. Mijn lichaam is hier gewoon niet voor gebouwd en ik kwam dus gisteren volledig leeggezweet en chagrijnig om pas om vijf uur de camping opgedraaid. De rest van de avond geprobeerd om het vochtpeil weer enigszins in orde te krijgen alhoewel ik 's nachts toch nog een paar keer wakker werd met een droge bek.

Vanochtend was er helaas weer geen wolkje te bekennen dus het beloofde weer een hete dag te worden. Vandaag stonden er drie bergen op het programma te beginnen met de Cote de St. Maur van de derde categorie. Dit was een uitstekend bergje van 5 km om de benen op te warmen en los te rijden. Tom nam meteen de leiding en heeft geloof ik de hele klim gestaan, waarschijnlijk last van zijn steenpuisten. Ikzelf kwam als tweede boven met kort daarachter Sandor en Rene. Tom was al meteen de afdaling ingedoken richting St.Etienne – de Tinee. Hier begon de hoofdmaaltijd van de dag, de Col de La Bonette. Een col van de buitencategorie en maar liefst 23 km lang. Geen van ons allen behalve Rene had hem ooit gedaan dus best spannend wat je te wachten staat. Hij begon in ieder geval vrij rustig. Eerste gedeelte ging op en af Sandor, Rene en ik bleven redelijk dicht bijelkaar. Tom hebben na St. Etienne – de Tinee niet meer gezien. Hij had blijkbaar een snellere route door het dorp. Na zo de eerste drie km bij elkaar in de buurt te hebben gereden heb ik Sandor maar laten gaan. Laat ik dan maar een keer de verstandigste zijn en er voor zorgen dat we niet weer 20 km achterelkaar aan lopen te jagen met als gevolg dat onze motoren in de soep lopen. Rene bleef nog vrij lang bij mij in de buurt hangen. Ik heb het idee dat Rene met de dag beter gaat rijden en de hitte schijnt hem niks te doen. Hij begint trouwens ook al aardig zwart te worden, zal wel Spaans bloed in zich hebben.

Na een km of tien doemt dan de top op van de Bonette en als je goed kijkt kun je ook auto's zien rijden naar de top en precies zien waar jij over anderhalf uur rijd. De weg loop namelijk helemaal via de zijkant langzaam omhoog. Het is gelukkig nog niet zo warm wat voornamelijk komt door het vroege tijdstip. Ook de hoogte drukt natuurlijk de temperatuur en er staat een heerlijk koel briesje. Naarmate de kilometers verstrijken wordt de omgeving kaler en de dorpjes uitgestorvener. Op een gegeven moment ongeveer zeven km onder de top kom ik door een soort Inca dorp. Volledig verlaten en verwaarloosde huisjes en geen mens te bekennen. De weg blijft overigens lekker lopen en wordt nooit echt steil. Alleen merk je op een gegeven moment wel dat de lucht ijler wordt.

Dan eindelijk de laatste kilometers, hier begint de weg wel af en toe flink te stijgen en net als je denkt dat je er bent moet je nog om een top een rijden. Luc en Lars leggen de laatste inspanning vast met respectievelijk het fototoestel en de videocamera. Altijd weer een goede motivatie om er nog een sprintje uit te trekken voor de kijkers thuis. Tom blijkt al 20 minuten binnen te zijn en Sandor 10 minder. Ik word meteen doorgestuurd naar een nog hogere top omdat dat de hoogst geasfalteerde pas ( 2802 m ) van Europa schijnt te zijn. Lekker belangrijk maar omdat ze zo aandringen doe ik het toch maar. Zouden ze misschien toch die bus met Zweedse dames geregeld hebben….. Rene volgt op een keurige10 minuten en de afdaling kan gaan beginnen.

Intermezzo Luc en Lars

De nacht was lekker koel. Er werd vroeg opgestaan, het zou een indrukwekkende dag worden voor zowel de coureurs als voor het dynamisch duo. Immers de Col de la Bonette met een hoogte van 2715 m en een extra lus tot 2802 m . De reden waarom de col het dak van Europa zou moeten zijn. De jongens konden op tijd vertrekken en ook Luc en Lars hadden in een recordtijd het kampement geruimd, namelijk binnen 45 minuten. Dit moest ook wel als we de jongens nog op de top van de Bonette willen aanmoedigen en evt. bevoorraden. De afstand tot de top vanaf de camping was op papier 37 km maar door een omleiding onderweg werd dit uiteindelijk zeker 40 km .

De camping af en de D 2205 weer op richting de Bonette. Al rijdende zit je je af te vragen welke berg het nu is die we op zullen gaan klimmen. Rondom reuzen te zien. Kunnen we hem al zien? Dan komen we in St.Etienne de Tineé. De Tineé is het stroompje waar we het gisteren over hadden en die ons een monotoon lawaai gaf gedurende de nachtelijke uren.

De wegomleidingen die van tevoren waren aangekondigd lagen in dit plaatsje. De doorgaande weg naar de Bonette was afgesloten, dus via een aantal kleine weggetjes om het centrum heen. Smal bruggetje over en dan afvragen kom ik nog wel op de goede weg naar boven of zit ik straks op een kleine witte C-weg. Dan draaien we de D 64 op richting de hoge col. Een geweldige klim volgde. De weg begon tussen de bomen en was zeer smal. Lars had al op borden gezien dat de weg vermoedelijk breder zou worden naarmate we hoger zouden komen. Dit was best vreemd want meestal is het andersom.

Al rijdende vroegen we ons af wanneer we de coureurs zouden opvreten. De eerste die we achterhaalden was Rene. Dit was nog in het begin van de klim. Jeroen haalden we een paar honderd meter verder in. Nu was het uitzien naar Sandor en Tom. Eerst werd Sandor ingehaald. Hij was inmiddels uit de bomen en reed in de volle zon. Sandor riep dat hij het geweldig vond en het naar zijn zin had zoals ook is vastgelegd op film. Tom zat daar weer een paar honderd meter voor. Hij leverde alles in, zijn helm en eten, om maar zo snel mogelijk te klimmen. Hij zat te genieten zoals hij ons vertelde.

We reden door langs imposante afgronden en vergezichten en zoals Mart Smeets al eens zei zonder vangrails. Het rijden naar de top is bijna niet te beschrijven. Ik kan daar allerlei superlatieven voor gebruiken maar je moet het gewoon zelf zien en ervaren. Geweldig je rijdt toch naar het dak van Europa of toch niet…..

Eigenlijk waren we van plan door te gaan naar de 2802 m . Leon helaas konden we dit niet doen. De toegang was verboden, zoals de foto van de camper op dit punt al laat zien. Ook Tom die als eerste de lus met de fiets reed zei al dat het beter was niet te gaan. De weg was slecht, veel grind en smal. Dus helaas we moesten het doen met 2715 m . Overigens lang niet gek. Er was geen parkeerplaats te vinden en dus was het zaak een goed plekje op dit kleine topje te vinden. We waren er bij aankomst alleen dus strategisch de camper opgesteld naast het bord van de Col en naast de afgrond klaar voor de afdaling. Genoten van het uitzicht en gewacht op de jongens. Luc dacht dat het nog wel een uurtje zou duren. Nee hoor, binnen een half uur was Tom er al. Geen foto dus van zijn aankomst. Achtereenvolgens Sandor, Jeroen en Rene binnen zien komen en op de foto gezet. De onderlinge verschillen vielen mee. Na een korte stop kon de afdaling beginnen. De afdaling is mooi. Veel meer haarspeldbochten dan naar boven. Over een afstand van 9 kilometer was er sprake van 10% dalen. We zagen de coureurs van ons weglopen. Jullie begrijpen het al de eerste weg van de dag die we aanbevelen is de D 64. Je ontkomt er niet aan.

In Jausiers verlaten wij de route van de coureurs. We rijden via Barcelonette, Embrun naar Guillestre. We hadden besloten de Vars niet te doen. We wilden graag langs Lac Serre Poncon, een prachtige Barrage. Op deze route zit onze tweede weg van de dag, namelijk de D954. Deze weg loopt langs het uitgestrekte meer en klimt vervolgens naar een dorpje genaamd Le Sauze du Lac. Dit dorp ligt op 1049 m en geeft een prachtig uitzicht op het meer.

Aangezien wij een omweg zouden rijden en nog onderweg boodschappen zouden doen zou het een close finish kunnen worden met de coureurs. Inderdaad dit keer waren Tom en Sandor de eersten op de camping, een viersterren met zwembad. Je gelooft het niet het tijdsverschil bedroeg slechts 10 minuten. Op de camping heerst er rust, het is weer warm (+30), het was weer imposant en nog maar 7 te gaan.

Morgen is het afwachten hoe het gaat lopen. Gepland is de Galibier echter een paar motorrijders zeiden dat deze in het begin van de week was afgesloten wegens werkzaamheden en dat we dan via Italie door de Frejus-tunnel zouden moeten. Overigens kom je dan wel meteen aan in de volgende etappeplaats Modane. De ontknoping volgt morgen…..

Vervolg heroïsche verhaal

De afdaling begint. Heerlijk nieuw asfalt zonder gaten of grind. De ideale lijnen kunnen dus gereden worden en zo rijden we als aan een elastiek naar beneden. Om de beurt rijden we een aantal kilometers op kop. Het is af en toe best leerzaam om achter iemand aan naar beneden te rijden. Je ziet dan meteen waar jouw voorganger meters pakt of laat liggen en wat dan de ideale lijn is.

Na beneden te zijn aangekomen kom ik tot de ontdekking dat ik mijn stempelboekje nog in de camper ligt besluit Tom en Sandor door te laten rijden. Na 10 minuten heeft de camper de afdaling ook volbracht en volgt Rene ook vrij snel.

Dan een saai en warm stuk naar St. Paul waar weer gestempeld dient te worden. Sandor en Tom staan ons daar weer ongeduldig op te wachten en de plaatselijke barman heeft zijn stempel ook al in de aanslag.

Dan kan de laatste klim van vandaag gaan beginnen, de Col de Vars. Deze beklimming is van de eerste categorie. Kort maar venijnig en vooral bijzonder heet. Met stukken van boven de 10 procent en zonder enig zuchtje wind kun je daar volledig kapot gaat. Tom en Sandor verdwijnen al vrij snel uit beeld en Rene knaagt regelmatig aan m'n achterwiel, de klootzak om me hier aan te vallen. Op een gegeven moment worden we ingehaald door de verloren zoon van Peter Winnen. Onverzorgd uiterlijk met ongeschoren benen en debiel wielpetje, je kent ze wel. Rene laat het er niet bij zitten en schreeuwt als hij me voorbij komt: “Kom, we gaan hem slopen”. Even later zit er nog nog zo'n onverzorgde wielertoerist bij me in het wiel en ik besluit 2 km onder de top te versnellen en en passant Rene te passeren.

Samen dalen we dan af naar Guilleste om in de het ski dorp in een snelle rechterbocht nog een lekke achterband te krijgen. Door koel remwerk op alleen het voorwiel weet ik de boel onder controle te houden en tot stilstand te komen.

Om twee uur komen we aan op de camping Le Villard in Guillestre en kan er toch nog van de dag genoten worden. Morgen de tweede zware Alpen dag met onder andere de Dízoard, de Lautaret en de Galibier. Vannacht maar eens een regendansje gaan doen om mijn lichaam wat verkoeling te geven.

Quote van de dag: Waarom moeten bergen beklommen worden? Omdat ze er nu eenmaal zijn. (Petrarca)

Terug naar etappe verslagen >>