Etappe 18
Chateauneuf du Pape - Sault
152 km, 23,1 gem.

De dag van de Ventoux!

Jeroen heeft gisteren al een mooie voorbeschouwing op de etappe van vandaag gegeven. Niet alleen de voorbeschouwing was mooi, de hele etappe was prachtig. Ik ben voor het eerst bij de Ventoux en weet niet wat me te wachten staat. Gisterenavond heb ik dan ook het besluit genomen om niet alles te geven op de Ventoux en dus de tijd van 1.20u te laten voor wat hij is. Er komen nog heel wat zware etappes.

De etappe van vandaag bestond uit drie delen. Ten eerste een 'vlak' stuk naar de Ventoux. Hier valt weinig over te vertellen. Iedereen was stil en in zichzelf bezig om goed voorbereid aan de voet van de Ventoux aan te komen. 2 km voor Bedoin werd er nog even massaal afgestapt om overtollig gewicht te lozen.
Bedoin leek wel een bedevaartsoord voor wielrenners. Overal stonden wielrenners, hoofdzakelijk Nederlanders, zich klaar te maken voor wellicht de zwaarste klim van hun leven. Wij dus ook!
Bij het fonteintje werd nog even water biijgevuld en werden de streeftijden uitgewisseld met een groep Nederlanders. Hierbij onze voorspellingen:
Rene: 1.55u
Jeroen: 1.36u
Sandor: 1.35u
Tom: 1.20u (opgelegd door Jeroen), 1.30u (zelf)

Het tweede deel van de tocht begon. De Ventoux! We hebben ons opgesteld op de startstreep en de tellers werden op 0 gezet. 3, 2, 1 start. We zijn weg. Het eerste stuk van 7 kilometer is nog niet echt steil. Een procentje of 4 gaat het omhoog. Jeroen is van mening dat op dit stuk de winst gepakt kan worden. Ik roep nog naar Jeroen dat je hier alleen tijd kan verliezen (als je je motor opblaast), maar raak toch in de stress. Het plan om 'rustig' aan te doen, blijkt een onuitvoerbaar plan te zijn. Als je bij de Ventoux bent dan moet je wel hard omhoog. In het eerste stuk klap ik dus direct redelijk hard door. De mannen kunnen mijn wiel niet houden. Vervolgens begint de klim na 7 kilometer dan echt. Door het bos, aangelegd als een soort park, zodat je lekker kan pichnicken als je er een dagje van maakt, haal ik een groot aantal fietsers in op de stroken van meer dan 12%. Dit stuk is 9 kilometer lang, gemiddeld 10%. Ik durf niet vol door te trekken op dit stuk. De warme deken ligt nog steeds over ons heen. Jeroen kondigde gisteren al heet en zwaar weer aan. Heet spreekt voor zich. Over de term zwaar weer hebben we gisteren nog lang gepraat, maar vandaag is duidelijk geworden wat hiermee wordt bedoeld. Het voelt aan alsof je je wielrenkleding nat uit de wasmachine hebt gehaald, een deken hebt omgeslagen en bij 30 graden een rondje gaat fietsen.
Bij chalet Renard, een grote parkeerplaats met restaurant, wordt de Ventoux minder steil en begint het maanlandschap. De top lijkt niet ver meer, maar het is nog steeds ruim 6 km a 8%. Ik kijk op mijn teller en zie dat ik precies een uur aan het klimmen ben. Even snel rekenen, wat niet eenvoudig is met een hardslag van 180, en ik kom tot de conclusie dat als ik naar de 23 schakel, ik binnen de 1.30u boven kan zijn. Ik schakel en versnel. Gelukkig staat er weinig wind en is deze zeker niet tegen. Er zijn stukken bij dat ik ruim boven de 15 per uur door kan trekken. Even tik ik de 20 zelfs aan. Maar dan komt nog een laatste steil stuk van 1 km. Mijn vader (ja, Luc is mijn vader) en zwager (Lars is inderdaad de vriend van mijn zusje) zie ik staan, een perfect onthaal en besluit nog even alles te geven. Ik zie dat een tijd binnen de 1.24u er in zit. Nog een paar ferme trappen en ik ben boven. Inderdaad 1.24u. Hoe de andere de rest van de berg hebben gereden weet ik niet. Maar mooi was het om te zien dat we alle vier de laatste kilometer volle bak omhoog reden en dit leverde dan ook schitterende filmbeelden op.

De tijden:
Rene, 1.50u, sneller dan 95% van alle coureurs
Jeroen, 1.37u, helaas net niet zijn doelstelling gehaald
Sandor, 1.33u, emotioneel, aangezien dit de laatste berg was voordat Sandor 9 jaar geleden een ernstig ongeluk op de Lauteret zou krijgen. Gelukkig is hij goed van hetsteld en heeft hij de Ventoux wederom kunnen bewingen.

Intermezzo Luc en Lars

ondertitel: "Mooi in al zijn lelijkheid "

Vanmorgen brak de dag aan waarop het voor ons allemaal ging gebeuren. De Mont Ventoux.... Spanning was er vooraf. Gisterenavond in Chateauneuf du Pape was de berg het gesprek van de avond. Waarom is die berg zo bijzonder? Hij is zeker niet hoger als sommige alpenreuzen en ook die bergen hebben hoge stijgingspercentages. Volgens de kenners Jeroen en Rene is de berg gewoon bijzonder en door zijn uiterlijk en door de weersomstandigheden is hij gewoonweg zwaar. De coureurs hadden een bijzondere dag voor de boeg.

Ook het dynamisch duo stond een bijzondere dag te wachten. Immers besloten was met de camper naar boven te gaan om de jongens boven op te vangen en aan te moedigen. Lars had vandaag het geluk dat het zijn beurt was om deze toch wel unieke gelegenheid aan het stuur te mogen meemaken. Er viel voor Luc niet veel te navigeren dus hij had alle tijd om te genieten van het schouwspel op de berg.

Goed terug naar deze dag. De rit begon in het gebied waar we gisteren nog over hadden gezegd dat het voor ons niet interessant was. De hele weg naar de Mont Ventoux had dus gewoon achterwege kunnen blijven. We hadden besloten niet dezelfde route te rijden als de coureurs. Zij zouden de berg aan de zuidkant bedwingen en wij aan de noordkant. De start van de beklimming was voor ons dan ook in Malaucene. Helaas was de lucht niet helder en konden we de berg niet van grote afstand al zien opdoemen. Het stadje Malaucene inrijdende moesten we op de doorgaande weg rechtsaf en vervolgens begon de beklimming meteen. De D974 is de weg die over de Mont Ventoux gaat en is tevens de weg die we vandaag willen aanbevelen. Logisch toch want dit is de weg waar het allemaal om draaide op deze spannende dag.

Het begin van de beklimming geeft nog geen idee dat je met iets bijzonders bezig bent. De weg is breed, ingewijden noemde het een autosnelweg maar dat is toch wel overdreven. Opvallend is wel dat het druk is, druk met fietsers, in alle leeftijden, mannen en vrouwen, oud en jong, op racefietsen, mountainbikes en met en zonder bepakking. Maar dan, dan gebeurt het. De begroeiing wordt minder en er openbaart zich een geweldig uitzicht. Langzaam maar zeker gaan we begrijpen waarom deze berg bijzonder is. Als er geen bomen meer naast ons staan zien we alleen nog maar stenen, stenen en nog eens stenen. De berg heeft iets van een maanlandschap, zoals velen al hadden gezegd. Eigenlijk als ik er naar kijk vind ik hem mooi in al zijn lelijkheid, want ik kan me best mooiere bergen herinneren. De berg staat daar zo maar in een gebied waarbij je denkt hoe komt die berg daar.

Maar goed, Lars reed de camper vakkundig naar boven en eenmaal boven gekomen wilden we ook op het topje staan. Dat was geen simpele klus, wat druk was het daar dus de camper gewoon langs de kant gezet daar waar de afdaling ging beginnen. Gevolg een camper die goed scheef stond. Toch maar voor alle zekerheid iets voor de wielen gelegd. Hierna konden wij genieten van het uitzicht en het tafereel dat zich hier boven afspeelt. Binnenkomende fietsers die door vrienden, familie etc. naar binnen worden geschreeuwd. Lars en ik hebben ons zo opgesteld dat we de jongens op tijd konden zien aankomen. Net onder top werden foto's gemaakt en Lars filmde boven op de top. Bij het zien van de jongens konden we ons toch niet bedwingen om ze nog harder naar boven te schreeuwen. Dat lukt aardig, ik moet zeggen dat ze menig fietser voorbij reden in een soort eindsprint. Het was een heerlijk gevoel om de jongens veilig boven te hebben. Geweldig om dit te mogen meemaken. Ik heb al eens in een intermezzo chapeau gezegd zoals Mart Smeets dit regelmatig tijdens de tour de france doet, dus mogen wij dat ook wel.

Dan komt het moment dat we weer naar beneden moeten. Ook de coureurs gaan naar beneden en dan gaat je vaderhart toch weer wat sneller kloppen. Immers er zullen snelheden worden gereden die je eigenlijk niet wilt weten. Heerlijk om dan een sms-je te krijgen met de boodschap dat ze allemaal veilig beneden zijn. Gelukkig konden wij via een zijweg naar het dorp Sault, zodat we niet als stoorzender voor de snel dalende wielrenners fungeerden. Deze weg was echter niet zo heel breed dus voorzichtigheid was geboden. Lars heeft ons perfect naar beneden geloodst waarna we naar Revest du Bion konden om de camping te zoeken. Jawel hoor weer een camping, aire naturelle, waar je maar gewoon je spullen neer moet zetten etc. Dit keer hadden we daar wel een beetje genoeg van en dus zijn we uitgeweken naar Sault waar een iets betere Municipal was. De coureurs hoeven niet veel om te rijden, dus deze keus was al snel goed gevonden.

Gelet op de bijzondere inspanning is er gezorgd voor een uitgebreide avondmaaltijd met pasta, diverse salades, lekker franse kaas en stokbrood. Nu maar zien wat de dag van morgen brengt. Nog 10 etappes te gaan.

Vervolg heroisch verhaal:

Het Ventoux deel is natuurlijk nog niet af gelopen. We mogen namelijk via de noordkant naar beneden. Jeroen heeft een jaar geleden al zijn tweede doelstelling van vandaag kenbaar gemaakt. Hij zou door de 100 km/u grens gaan. Ik ken de afdaling niet, dus besluit mezelf geen doel te stellen. We beginnen de afdaling met een jasje aan, het was best fris bovenop. Het hete zware weer ging niet op voor de top, zoals het weer hier nooit te voorspellen is. Bovenop zijn de hoogste windsnelheden op aarde gemeten, meer dan 300 km/u. Na een paar km gaan de jasje uit om op de steile stukken minder weerstand te hebben zodat de snelheidsrecords gebroken konden worden.
Jeroen: 98
Sandor: 92
Tom: 89
Rene: 81
Jeroen baalde dus behoorlijk want ook zijn tweede doelstelling is dus niet gehaald. Op de camping is direct het routeboek erop na geslagen en zijn volgende kans ligt op de Iseran.

Beneden aangekomen konden we beginnen aan het laatste deel van deze etappe. 70 kilometer met 5 cols erin. In een roes van de Ventoux hebben we deze 5 cols 'op ons gemak' beklommen. Uit dit stuk pak ik dan ook een tweetal zaken die niets met de cols te maken hebben. Allereerst kwamen we een oud-KMA-genoot van Sandor met vriendin tegen. Sandor had hem 17 jaar niet meer gezien. Na even wat bijgepraat te hebben zijn we dus met z'n 6-en verder gereden.
Als laatste kregen we nog te maken met de Franse manier van het aangeven van wegwerkzaamheden. Onderaan de col staat een bord langs de weg met Route Barree. We zien geen obstakels op de weg dus besluiten gewoon door te rijden. Na een klim van 6 km worden we bovenop de col tegen gehouden door een wegafsluiting. Zou het bord beneden dan toch iets betekent hebben? We besluiten toch door te rijden, want dit geeft het routeboek aan. De eerste 2 km zijn gewoon af te dalen. Dan houdt het echt op. De weg wordt voorzien van een nieuwe laag asfalt. Terug is geen optie, dus we ploeteren ons door diverse weilanden om 2 km verder weer over de oude weg af te kunnen dalen. Een heel avontuur, maar wel aan de route gehouden dus geen extra kilometers.

Na een capo-tje gedaan te hebben, kwamen we aan op de camping in Sault. Een camping in de bossen met uitzicht op de Ventoux, zoals we dat de hele dag hebben gehad. Al met al een schitterende dag op en rond de Mont Ventoux!

Quote van de dag: "Een zoon op de top van de Mont Ventoux is een schouwspel dat je een moeder niet kunt aan doen." (Louison Bobet)

Ciao
Tom

Terug naar etappe verslagen >>