 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Etappe 17 Vannacht slecht geslapen. Was ik gisteren dan toch echt te diep gegaan om Sandor op de Col du Minier van me af te schudden. Ik werd voor m'n gevoel om het kwartier wakker met een droge strot waar ik dan weer een paar slokken water in goot om de slaap te hervatten. Het schuren van de korsten op m'n scheenbeen hielp ook niet echt lekker om in slaap te komen. Vanochtend was het helaas weer een onbewolkte dag dus dat beloofde qua temperatuur weer een zware dag te worden. Wanneer gaat het nou eens regenen zodat m'n lichaam een normaal kan functioneren? Enige pluspunt van vandaag was wel dat we de diepe kloven en dus de steile beklimmingen van de Cevenne gingen verlaten en vandaag een groot deel vlak stuk zouden krijgen richting de Vaucluse.
Vandaag werd besloten om eens en groupe de resterende beklimmingen van de Cevenne te gaan doen. Tom meldde zich meteen aan als buschauffeur en ik besloot om eens lekker achterin te gaan zitten om de boel eens van achteraf te bezien. Eerste col was de Solperiere van 5 km lang. Voor de rest van de passagiers van de bus was het een onwennig begin. Sandor vertrouwde het volgens mij niet helemaal en ging zowat naast de chauffeur zitten bij de uitgang om in geval van nood er meteen uit te kunnen. Rene wist ook niet helemaal hoe hij met deze nieuwe situatie om moest gaan en keek voortdurend zenuwachting om zich heen of ik niet stiekem verder voor in de bus ging zitten. Maar nee, die plek achterin beviel me uitstekend en ik had alle tijd om ook eens van de natuur te genieten. Prachtige vergezichten over de Cevenne met altijd wel een zwevende steenarend of Andes condor (Eiko, je fok programma slaat goed aan) hoog in de lucht.
Na nog een aantal 2.8 en 2.9 tjes over vooral kleine paden verwacht je dat de afdalingen van hetzelfde soort zijn. Maar wat was ik blij verrast dat de afdaling van de Col de St.Pierre een grote brede weg was met goed asfalt die zich als een prachtige soepele slang naar beneden bewoog en waar ik me uit uit kon leven als Mike McDouhan op z'n 500cc. Ik stapte dus de bus uit en stortte me naar beneden sturend met zowel m'n voor als m'n achterwiel. Eindelijk een beklimming die beloond werd met een mooie afdaling. Dat hebben we nog te weinig gehad deze tocht. Na de Col de Bane zat het er wat betreft de klimmetjes op en kwamen we op lange rechte wegen terecht met lage begroeiing en dus weinig beschutting tegen de intense hitte van de zon. In Brignon werden we gelukkig opgevangen door L&L met de camper met luifel en dus schaduw. Na ons vochtpeil weer aangevuld te hebben konden we verder met de resterende 60km door de woestijn. Intermezzo Luc en Lars Ondertitel: “Ieder zijn smaak” Zoals gezegd hadden we afgesproken met de coureurs dat we hen zouden bevoorraden in Brignon op ongeveer 100 kilometer . Daarom dus weer een intermezzo zoals gewend. Ook vandaag een ondertitel, die we gelijk maar zullen toelichten. We hadden ook kunnen zeggen: “Een dag van tegenstellingen”, wat je wilt…. Niet ieder landschap is voor iedereen even mooi. Het begon vandaag waar we gisteren zijn geëindigd. Wat een mooie streek is dat gebied van de Tarn. De weg die we gisteren hadden geadviseerd aan onze trouwe lezers liep nog even door. Gelukkig wel. Onze weg van vandaag is speciaal voor motorrijders, hetgeen we beiden ook zijn. De N106 is op de kaart een zogenaamde rode weg dus verwachten niet alle mensen hier veel van. Deze weg is echter heel mooi om te rijden vanaf in ieder geval Florac in de richting van Ales. In dit stuk weg ligt de Col de Jalcreste, altitude 1068 m . Vanaf dat punt wordt er via fantastisch lopende bochten afgedaald. De hele weg is in feite één vloeiende stuurbeweging, perfect voor de motoren, aangezien er dan ook nog redelijk hoge snelheden kunnen worden gereden. De motoren die hier worden gezien vallen veelal onder de groep All-road. De GS is dan ook een veel gezien type. Tot aan de plaats La Grande Combe is de N106 gelegen in prachtige natuur. Althans dat vinden wij. Hetgeen hierna komt kan ons in ieder geval niet bekoren. Vlak voor Ales verandert het beeld van de omgeving……., bijna geen hoogteverschillen meer, kaal, droog, dor en zinderend warm. Ook in de camper wordt de temperatuur steeds ondragelijker. Navigator Lars, die overigens vandaag best wat kaartleeswerk moest verrichten door enkele moeilijke punten, had het zelfs warm en voelde zich loom. Het is volgens ingewijden in het team gelukkig een overgangsgebied naar het mooiere gebied achter de Mont Ventoux die het team morgen aan gaat doen en die slechts 40 kilometer van ons vandaan is. Het is tevens het tot nu toe drukste gebied waar we hebben gereden. Immers het is dichter bevolkt met steden als Ales, Avignon, Nimes en Orange in de buurt. Zelfs op de smallere D-wegen wordt het druk. Vandaag moest chauffeur Luc een keus maken tussen een vrachtauto of de laaghangende takken. Geen moeilijke keus dus, maar het geeft wel aan dat je er continue bij moet zijn. De vrachtauto's nemen echt geen gas terug. In dit gebied lag ook Brignon de ontmoetingsplaats met de coureurs. Na boodschappen te hebben gedaan in Nimes, was niet al te ver en we waren vroeg op onze rendezvous punt, kwamen de coureurs al binnen korte tijd aanrijden. Het was hen af te zien dat de omstandigheden niet prettig waren. Ik weet wel we klagen altijd, nu hebben we een keer mooi weer op vakantie…….., maar ik geef het je te doen in deze temperaturen (ruim boven de 30 graden). De stop was dus een welkome onderbreking. Het brood ging er goed in en de zes nieuwe waterflessen gingen er eveneens doorheen. Nog even doorklappen en het zou weer voorbij zijn. Even terug naar vanmorgen, het vertrek van de camping in Verbon. Gelukkig was het vannacht droog gebleven dus het gras was hard. Het verlaten van de camping door in de eerste versnelling omhoog de weide af te rijden ging goed. Vanmiddag moesten we weer eens naar een Municipal camping in Chateauneuf du Pape. Het klinkt veelbelovend. Tijdens de rit werden we enigszins sceptisch gelet op de omschrijving van de omgeving waar we in reden. Edoch Chateauneuf du Pape is een leuk dorpje en al rijdende door het dorp zagen we ons al lekker op een terrasje zitten. We reden en reden en reden, reden………. rechtsaf, linksaf, waar is het dorp gebleven? Ja hoor het was weer eens zo ver. We reden het leuke aanlokkelijke dorpje gewoon weer uit en zo de wijngaarden in. Uiteindelijk eindigden we in een bos, waar camping Islon de St. Luc volledig onder bomen was gelegen. Een domper dachten we, maar aan de andere kant in deze hitte is het wel prettig als je even uit de zon bent.
Morgen weer een mooie dag. We zien allemaal uit naar de Mont Ventoux, zowel wij als de coureurs. De berg leeft, boezemt ontzag in en moet bedwongen worden…. Vervolg heroïsche verhaal: En warm was het. Erg fijn ook dat de we de wind pal op kop hadden. Na een een uur was m'n watervoorraad van 1,5 liter al weer verdampt uit m'n radiateur en moest er weer bijgetankt worden bij een hotelletje. Sandor begon inmiddels overal blaasjes op zijn armen te krijgen en Tom verloor ook bijna zijn bewustzijn als hij in laatste wiel zat. Rene had inmiddels zijn helm nog steeds op. Zou hij soms airconditioning ingebouwd hebben. 20 Km voor Chateauneuf zien we in de verte ineens een kale berg opdoemen uit het niets. Is dit een Fata Morgana of zou het dan toch echt de Reus van de Provence zijn die ons daar ligt op te wachten? Morgen moet het dan gaan gebeuren op de Mt Ventoux. We hebben hem allemaal behalve Tom al eens bedwongen. Ik vrij recent nog in april in een tijd van 1 uur 37 uur. Wat zal Tom nog kunnen na deze inspannende twee afgelopen weken? Volgens de afgelopen statistieken kan Tom 1 minuut per km pakken op mij dus dat zou een fantastische tijd van rond de 1 uur 20 kunnen opleveren. En zal ik deze keer Sandor wel kunnen verschalken. En wat de denken van de hitte. Ons is heet en zwaar weer voorspeld. Morgen zullen we het weten. Quote van de dag: "Zijn handelen getuigde van een opgewektheid, dat snelle reageren, dat bij mannen optreedt vlak voor een veldslag, voor een tweegevecht, voor gevaarlijke, beslissende ogenblikken van het leven, die ogenblikken, waarop de man eens en voor altijd toont wat hij waard is, dat het verleden niet aan hem is voorbijgegaan, maar dat het een voorbereiding is geweest voor dit moment" (Tolstoj-Anna Karenina). Au revoir, Le Klappeur Ps Alle sponsoren nog bedankt. Het blijkt dat er nog 46 extra cols gesponsord zijn sinds ons vertrek! Papa Wilco gaat zo snel mogelijk tussen het luiers verschonen door de site updaten. Ps. Ps. Door een foutje bij de overzichtspagina met etappeverslagen heeft u gisteren en eergisteren de verslagen wellicht niet kunnen lezen. Dit had dus niets te maken met het verloop van de koers, maar met de afwezigheid van webmaster Wilco. We gaan ervan uit dat het de komende dagen wel goed zal gaan.
|
Goede doel: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
