Etappe 14
Aulus-les-Bains - Limoux
137 km, 25 gem.

Na het vertrek van Wilco gisteren avond, stond vandaag de laatste Pyreneeën etappe op het programma. De dag begon met twee serieuze cols waarna het uitbollen zou zijn richting de finishplaats. Naast de punten voor de bolletjestrui waren er vandaag dus ook punten voor de groen trui te verdienen. Maar nu eerst terug naar het begin van de dag. De dag van de Peguere.

Allereerst werden wij op de hoogte gebracht van de geboorte van de dochter van Wilco en Inge. Gefeliciteerd namens het Team 100 cols! Na enkele telefoontjes en smsjes om dit nieuws verder te verspreiden, moest er dan toch echt gestart worden.

Direct vanuit de start moesten we een col van de buitencategorie op; de col de Agnes. Een zware col, die in tegenstelling tot enkele andere cols, eenvoudiger werd naar mate de top dichterbij kwam. Alle vier reden we de col in eigen tempo omhoog. Jeroen en Sandor hadden zoals gewoonlijk weer een heftig gevecht tijdens de eerste kilometers van de col. Uiteindelijk werd dit weer beslecht in het voordeel van Sandor. Boven op de col werden we getrakteerd op een geweldig uitzicht met dito afdaling. De verschillen bleken toch weer redelijk groot te zijn, waardoor Sandor en ik met een voorsprong begonnen aan ‘de zwaarste berg van de 100 cols tocht', aldus Leon Smeets. Na het stukje van Leon gelezen te hebben op het gastenboek is het ontzag voor deze berg gegroeid tot buitenaardse proporties. Nu begon het dan eindelijk. De eerste 6 kilometer op de col de Port liepen lekker omhoog. Gemiddeld een procentje of 5 dus de benen konden lekker los gefietst worden. Halverwege de col de Port werden we linksaf een weg ingestuurd. De naam weg mag dit pad eigenlijk niet eens dragen. Een bord beneden maakt ons duidelijk dat de verhalen van Leon niet overdreven waren. 3,6 km , 12% gemiddeld, steilste kilometer bijna 15%, steilste punt 18%.
De 26 werd dus direct gestoken en het motto was vervolgens staan. Het 2 meter brede pad werd volledig benut, een 10 meter brede snelweg zou ook volledig benut zijn, zo steil is de eerste km. Direct doemt het bordje met 18% op. Ik zie een enorme beer op de weg verschijnen, waarbij ik direct aan al die arme Franse Basken moet denken die massaal de weg vol gekalkt hebben tegen (en soms voor) het terug zetten van de beren in dit deel van Frankrijk. Ik schrik. Wat te doen? De knop in mijn hoofd wordt omgezet, de film, geleend van Jeroen, ‘berg op en af in Zweden' wordt opgezet en stoïcijns passeer ik de beer rechts. Met 9 km/u ploeter ik verder de berg op. Deze eerste kilometer gaat vervolgens bijna volledig aan 18% omhoog. De gemiddeld 15% wordt alleen bereikt aangezien er 1 haarspeld bocht in zit die vlak is. Deze vlakke bocht gebruik ik om even te gaan zitten, het zweet van mijn hoofd te vegen en wat water te drinken. Er komt langzaam weer wat meer zuurstof bij mijn hersenen en ik vraag me af of het de spreekwoordelijke beer was. Er is geen tijd voor meer overpeinzingen.
De tweede kilometer ligt voor me. Deze kilometer is iets minder steil. Ik zie mijn tellertje weer 10 aangeven. Direct doemt het tweede bordje met 18% op, ik zak weer terug. De tweede kilometer mag dan iets lichter zijn dan de eerste, een procentje of 14, de extreme hitte, de waterval aan zweet, het gebrek aan zuurstof en de langzaam opkomende krampverschijnselen in de bovenarmen doen anders vermoeden. Volledig afgezonderd van de buitenwereld bereik ik de laatste volle kilometer. Het stijgingspercentage wordt minder en ik besluit de col te testen. Ik schakel naar de 23 en versnel. Mijn benen lopen al snel vol. Voor degene die niet weet hoe dit voelt, stel ik het volgende voor te doen. Gooi je stadsfiets achterop de auto. Rijdt naar het kantoor van Right to Play in Capelle. Fiets vervolgens zo hard mogelijk na de van brienenoord. Onderaan voel je waarschijnlijk al een tekort aan zuurstof in je hoofd ontstaan. Ga op de pedalen staan en probeer boven te komen. Terug naar de col.

De col maakt dus direct duidelijk dat er niet te spotten valt met de Peguere. Vol ontzag schakel in weer naar de 26 en besluit mijn lot te aanvaarden en in ieder geval boven te komen. Deze 3de kilometer gaat zo rond de 12 procent omhoog. Een bocht naar rechts en de laatste rechte lijn van 600 meter verschijnt. Mijn benen roepen om een overwinning op de berg. Mijn verstand remt me eerste nog. Maar de berg lijkt het op te geven. Het stijgingspercentage neemt af. Ik schakel toch naar de 23, waarom je verstand gebruiken, de col moet gepakt worden. Nog een keer buldert de Peguere en moet ik wederom terug schakelen. Dan met een laatste krachtsinspanning schakel ik nog een keer op en kom als overwinnaar, met zeer veel respect voor de Peguere, boven.

Wanneer we alle vier boven zijn, worden de verhalen uitgewisseld. Iedereen blijkt op zijn eigen manier het gevecht met de Peguere gewonnen te hebben. Niemand heeft moeten afstappen!

Na deze loodzware col, ik vond de Soudet overigens zwaarder, kregen we een lange afdaling naar Laroque. Deze kant (onze afdaling) van de Peguere stelt overigens niets voor, dus wanneer iemand beweerd ook de Peguere op geweest te zijn, vraag dan altijd even van welke kant.

Intermezzo Luc en Lars

Dit was de dag waarop we weer als dynamisch duo de coureurs konden ontmoeten. De weg voert ons door de Cevenne met op en af gaande wegen. Goed bereidbaar, zelfs de D-wegen. Ze doen ons denken aan de eerste week. Heerlijk hebben we getoerd naar de prachtige plaats Foix om vervolgens door te koersen naar het punt waarop wij met de camper het parcours weer op gingen, namelijk de D620 bij Laroque d'Olmes. Daar hebben we voor het eerst met de jongens op een terrasje gezeten. Opmerkelijk was het dat wij kennelijk een betere neus voor goede capo hebben dan de coureurs want Rene moest toegeven dat dit de beste capo was tot nu toe. Na nog wat brood voor de jongens te hebben klaargemaakt zijn we weer uit elkaar gegaan voor de laatste 40 kilometer naar Limoux. In dit stuk D620 zit een dorpje genaamd Chalabre. Na dit dorp begint er mooie klim en afdaling naar Limoux.

De camping was redelijk snel gevonden. Het was weer eens een echte municipal. Qua ligging erg leuk aan een rivier. Het terrein zelf leek wel een grindbak, hetgeen na inspectie toch nog wel meeviel. Gauw het kampement opgezet en toen bleek dat één van de tentstokken van Lars het had begeven. Aangezien we een week terug al zo een voorgevoel hadden was er al een reserve ingekocht in de sportzaak waar we toen waren.

Aangezien er vanavond voetbal is, Nederland schijnt weer een potje te spelen, besloten om maar zo snel mogelijk te eten, vanavond eens geen pasta maar lekker gebakken aardappeltjes. Het leek dat er op het kampeerterrein ook nog andere hongerigen waren, binnen een mum van tijd hadden een groep eenden ons gevonden. Dreigen met een mes en aankondigingen dat we morgen eend zouden eten hielpen niet.

Goed genoeg over vandaag. Nu even iets anders. We zitten zoals de trouwe lezers gemerkt hebben op de helft van de etappes, namelijk 14, dus nog maar 14 te gaan. De eerste angstaanjagende cols, de Pyreneeën, zijn bedwongen. Er kan nu begonnen worden met het aftellen. De euforie is groot, er wordt al gezegd dat als we dinsdag de Mont Ventoux hebben gemeesterd dat we er dan eigenlijk al zijn.

Ik wil het daarom even over de afgelopen 14 etappes hebben, over hoe onze helden, want zo wil ik ze wel noemen, er aan toe zijn.

Sandor: Na aanvankelijk enigszins sceptisch te zijn begonnen, trainingsachterstand etc., het niet lekker draaien in de eerste paar dagen, gaat het nu goed. Met de dag wordt hij sterker, al geeft hij zelf nog wel aan dat het zwaar is. Vandaag zagen wij zelfs Sandor achter de camper aan demarreren. Het komt wel goed. Er komen nu weer etappes waar mogelijk ook wat gespaard kan worden.

Jeroen: Blijft gewoon sterk. Moet alleen zijn krachten beter doceren, maar kennelijk ondervind hij daar zelf niet teveel hinder van. De warmte speelt Jeroen wel parten, maar het innemen van veel vocht, liters water, gaat hem goed.

Rene: Blijft gewoon zijn verzet draaien. Rijdt zijn eigen tempo. Zorgt goed voor zijn pijnlijke knieën alhoewel de indruk bestaat dat de pijn afnam in de laatste etappes in de Pyreneeën. Zijn prosa verraad wel hoe het met hem is gesteld.

Wilco: De 14 e etappe niet meegereden om reeds beschreven reden. De andere 13 etappes heeft Wilco zijn eigen koers gereden. Iedere avond gezorgd voor zijn knie, zelfs met azijn en water op handdoeken. Toch leek het erop dat ook hij zijn ritme had gevonden.

Tom: Sterke conditie. Ondanks een onwillige spier in een bovenbeen eerder deze week was hij iedere dag ijzersterk. Gemiddeldes waar je u tegen zegt. Het bovenbeen is minder pijnlijk geworden. Als vader mag ik best zeggen dat ik best trots ben.

Overigens ben ik niet alleen op Tom trots maar ook op de rest. In het gastenboek werd wel eens gevraagd of al dat gespeel wel goed voor ze is. Ook ik vroeg mij dit wel eens af, maar ik zie de jongens iedere avond in de ogen en daar straalt veel energie uit. Alleen al de gesprekken in de avond wijst er op dat de jongens goed in elkaar steken en goed in het vel zitten. Ik twijfel er niet over dat ze allemaal zeer goed weten waar ze mee bezig zijn.

Voor wat betreft Lars en mij kan ik zeggen dat het goed gaat. Het is best vermoeiend maar we slaan ons er goed door. Tot morgen. Luc.

Vervolg heroïsche verhaal

Na de korte lunch gingen we over het ‘vlakke' naar de finish plaats. Onderweg moest er nog 1 col bedwongen worden. Onderaan werd er vooral na elkaar gekeken. Jeroen nam zijn verantwoordelijkheid en zette zich op kop. Ik kon niet wachten en viel aan. Een gat van 100 meter werd gemakkelijk weg gegeven, maar de top was nog ver dus ik besloot me terug te laten zakken. Het kijken na elkaar ging weer verder. Jeroen was de volgende die niet kon wachten en met een splijtende demarrage nam hij een aantal meters. Rene moest eraf. Sandor en ik konden met moeite in zijn wiel komen. Jeroen viel stil en ik reed met Sandor in mijn wiel verder omhoog. Van links naar rechts over de weg, de ene versnelling na de andere totdat Sandor eindelijk capituleerde en ik de laatste punten voor de bergtrui kon pakken.

Tot slot volgde er een lange afdaling naar de finishplaats. Rene was verstandig en bolde lekker uit. Jeroen, Sandor en ik reden kop over kop volle bak naar Limoux. Jeroen maakte de sprint goed af, vlak voor Sandor en tikte de punten voor de groene trui binnen.

Nu snel eten en dan voetballen kijken in het dorp.
Quote van de dag:"2-1, 2de helft slecht gespeeld, maar je wordt alleen wereldkampioen als je je slechte wedstrijden wint" (Team 100 cols)

Terug naar etappe verslagen >>