 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Etappe 13 Slopen en gesloopt worden.
Vandaag de vierde Pyreneeën etappe en wederom eentje om 's nachts wakker van te worden. Onder andere na 20 km al de Col de Mente. Een beklimming van negen kilometer en van de buiten categorie. Een ideaal bergje om Sandor dus verder te gaan slopen. Afgelopen dagen was ik begonnen met wat demontage werk en op de Col de Peyresourde had ik hem zelfs al een keer afgetroefd. De eerste 10 werden benut om de spieren wat los te rijden, maar de volgende 10 km besloot ik de grote plaat erop te gooien en Sandor alvast voor de beklimming los te gaan rijden. Tom was blij dat er weer gespeeld zou gaan worden en deed graag mee. Aldus kwamen we met een voorsprong van een paar minuten bij de voet van de Mente aan. Tom besloot net zoals de drie voorgaande dagen vol door te trekken naar de top en riep nog “tot ziens tot op de camping”. Geen houden aan. Sandor zat helaas na een kilometer of vier ook al in mijn wiel. Hij was de inzinking van gisteren dan misschien toch te boven gekomen. Op een stuk van 11 procent moest ik Sandor helaas laten gaan. Ik moet dan om mijn motor niet op te blazen terug naar de 29 waar Sandor meters pakt op de 26. De film die ik trouwens had opgezet (zie verhaal Rene etappe 11) was trouwens ‘Three wonder boys in de snow' omdat die precies volgens mij de lengte van de beklimming duurde en omdat de film zeker niet zou gaan over drie kerels in de sneeuw anders lag het wel erg voor de hand. Nou die film ging dus wel over drie kerels en toen ik uit verveling eens achterom keek zag ik de heer Smeets opdoemen. Waar was hij in godsnaam mee bezig? Hij had dan wel aangekondigd aan te gaan vallen op de Mente maar Rene zegt zo veel. Gelukkig was het 11 procents gedeelte net voorbij en kon de 26 er weer op en in de bochten zelfs de 23. Daardoor kon ik de aanval gelukkig pareren en het gat weer laten groeien van 50 m tot drie minuten. Gedrieen namen we de afdaling naar de volgende berg via Couledoux waar een curieus vies Frans vrouwtje haar Tampon in ons boekje drukte. Achteraf op de camping bleek ze dit ook gedaan te hebben bij Tom en Wilco. Een top dag dus voor haar. De tweede was er eentje van de eerste categorie, de Col de portet-dÁspet. Deze beklimming is niet bijzonder lang maar wel bijzonder steil, 9,75 % gemiddeld. Hij begon al meteen lekker en Rene begon meteen met de aanval. Wat bezielde die smerige Smeets nu weer. Aanvallen terwijl dit niet aangekondigd was? Gelukkig was dit nog het begin van de klim en kon er met de 26 en naderhand zelfs met de 23 teruggeknokt worden zonder meteen een oververhitte motor op te lopen. Rene werd zo dus op vrij eenvoudige manier teruggepakt en Sandor bleek mijn actie niet echt te kunnen waarderen. Ik had hem namelijk de camera gegeven om finish foto's van Rene en mij te kunnen maken maar dat moet je natuurlijk wel als eerste bovenkomen. Hij kwam me uiteindelijk dan toch nog met moeite voorbij om op tijd klaar te staan voor de foto finish. In al het strijdgewoel wel het standbeeld van Cassartelli gemist. Intermezzo Luc en Lars Deze dag heeft voor ons weinig nieuws te bieden gehad. De dag was gelijk aan gisteren, de bergen uit rijden, parallel aan de coureurs rijden en tot slot weer de bergen in rijden naar Aulus les Bains, camping Koele Douche (Couledous). Alleen vandaag hebben we tijdens het rijden in het geheel niets bijzonders meegemaakt. In tegenstelling tot de coureurs is er voor het dynamisch duo weinig te wedijveren, we komen overal tegelijk aan, het maakt niet uit wat we uitproberen met de camper. De aankomst in Aulus les Bains maakte duidelijk dat we het toeristisch gebied hebben verlaten. Kijk maar op de kaart, het lijkt wel of de weg hier stopt. Ook de camping wekte die indruk. We hebben na aanvankelijk bij de ingang te hebben gewacht, de receptie is gewoon een aantal uren gesloten, de camper maar zelf op een plek gezet. Koud een paar stoeltjes buiten gezet of Tom komt er al aan fietsen. Het moet niet gekker worden….. Ongeveer anderhalf uur later kwam Sandor aan, kort gevolgd door de rest. In die tijd verscheen ook de receptionist en mochten we de plek houden en zelfs de tentjes op een andere plek zetten. Gedurende de tijd dat we er zaten te wachten werd voor mij wel duidelijk dat ik hier niet meer terug zal komen. Op de één of andere manier is het klimaat anders als de voorgaande dagen en het lijkt erop dat dit niet alleen vandaag zo is. Het gras en de rest van de vegetatie is dusdanig groen dat het kennelijk niet alleen vandaag vochtig en warm is. Deze vochtige warmte heeft dan tevens nog een ander vervelende bijkomstigheid, namelijk steekvliegen of dazen. Werden we enige dagen geleden lastig gevallen door muggen nu waren het hun grotere vriendjes. Kletsende geluiden van teamleden die zichzelf kennelijk graag slaan en “binnensmonds”vloeken is aan de orde van de dag. De camper wordt angstvallig dichtgehouden en we smeren ons in met muggenspray etc. Het schijnt niet te helpen. Uit de buurt blijven van de begroeiing is misschien een oplossing, maar Jeroen die zelfs op het rijpad van de camping is gaan zitten om zijn verhaal te typen wordt zelfs daar te pakken genomen. Ik geloof dat het niet ten koste is gegaan van zijn inspiratie, daar zijn genoeg andere teamleden voor. Het ritueel van het avondeten stond in het teken van Wilco en Inge. Het was heen en weer bellen met Nederland, met taxibedrijfjes in Frankrijk en zelfs met de baas van Rene om te zien welke mogelijkheden er zijn voor Wilco om snel naar huis te kunnen gaan nu duidelijk is geworden dat Inge op het punt van bevallen staat. Uiteindelijk is het gelukt een taxi te bestellen voor een rit naar Toulouse waar vandaan Wilco naar Nederland zal proberen te vertrekken. “Inge, van het hele team in Frankrijk, veel sterkte voor de komende dagen en Wilco is onderweg.”
Morgen zal de karavaan weer verder gaan en zal ons weer etappes gaan brengen waar we weer delen van het parcours gaan rijden. We verlaten langzaam de Pyreneeën en de wegen worden dan ook voor ons weer prettiger om te rijden, althans vanuit het oogpunt van de gemiddelde snelheid. Vervolg heroïsch verhaal De derde beklimming van de dag was weer een lange van 12 km en van de eerste categorie genaamd Col de la Core. De aanloop liep redelijk geleidelijk tot een procent of zeven. Tot die percentages kan ik Sandor net achter me houden op de 23 of de 26. Daarboven moet ik gaan forceren en loopt de temperatuur zo hoog op dat ik zelfs kippevel op m'n arm krijg omdat ik de warmte niet afgevoerd krijg. Vooral op hete dagen (30 graden plus)zoals nu zonder wind. Zoals te verwachten begon na een kilometer of vijf de weg weer te stijgen en moest ik Sandor laten gaan om vervolgens weer tot de ontdekking te komen dat de 29 wel heel licht ging en de 26, de 23 en zelfs de 21 rondgedraaid konden worden. Het liep hier dus duidelijk minder steil en Sandor kon weer teruggepakt worden. Bij km negen kregen we een bord te zien dat het nog vijf km was, dus 2 km meer dan in het routeboek stond aangegeven. Sandor moest ik nu definitief laten gaan en moest helaas concluderen dat ik vandaag niet de sloper was maar de gesloopte. Jerome Le Grimpeur had ik mezelf genoemd, hoe had ik het kunnen verzinnen! Waarschijnlijk had ik gehoopt ineens te kunnen klimmen met zo'n bijnaam. Was een jaar dan toch te kort geweest om mijn lichaam te kunnen transformeren van een eendaagse klassiekerrenner tot een meerdaags klimmertje. Is die 90kg dan nog steeds te veel om met de lichte klimmertjes mee te kunnen? Ik voel me eigenlijk steeds meer de Jerome Le Banner van het wielrennen. De K1 vechter die alles mee om een kampioen te worden. Echter een ding nekt hem steeds, zijn zwakke kin.
Quote van de dag: “Ik zou wel willen maar ik kan toch niet”.(Songtekst van de film Jerome Le Grimpeur ingezongen door Jeroen de Geus). Na een ravitaillering in Seix en de hergroepering van Wilco beginnen we aan de laatste col van de dag was de Col De Latrappe. Tom heeft dan al gesmst dat hij op de camping zit. Een mooie klim van de tweede categorie en vijf kilometer lang. Deze word terecht gewonnen door Sandor gevolgt op enkele minuten door mezelf. Rene heeft duidelijk in de laatste klim de tol moeten eisen van zijn aanvals lusten van vanaag. Wilco komt even later ook binnen en krijgt meteen te horen dat de vliezen zijn gebroken, van Inge wel te verstaan. Morgen de rijden we gelukkig die verdoemde Pyreneeën uit en probeer ik mijn geluk in de overgangetappes richting de Alpen. Jerome Le Klappeur Ps tampon is een stempel voor niet Frans sprekenden.
|
Goede doel: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
