Dag 21: Vrijdag 13 juni
(door Mathijs)

Allereerst op verzoek van Rob een aanvulling op de bowlingavond. Rob is erg verbolgen over het feit dat niet in het dagverslag vermeld stond dat hij de hoogste score van de avond (143) neer heeft gezet. Tevens maakte Rob WEL deel uit van de kampioenspoel in plaats van Mark. Bij deze.

Terzake. Vannacht heerlijk geslapen in de Border Inn gelegen op de grens van Utah en Nevada. Nevada is de gokstaat van Amerika. Bij het motel lag een gokhal. ’s Avonds enige dollari verspeelt bij de Black Jack machines. Maar wel genoten.
Qua fietsen hoefden we ons geen onoverkomelijke zorgen te maken. Er lagen ons slechts een slordige 100km te wachten. Wel twee passen van respectievelijk 7200 en 7722 ft. maar we waren al op een flinke hoogte afgestapt de vorige dag.
Jan was nog herstellende van het asfaltcontact, daarom loodsten we de bus gezamenlijk over de eerste pas. De klim was circa 15 km maar niet als steil te typeren. Tijdens de klim speelde Wilco het spelletje “eraf-erbij”. Aangezien Rob in zijn wiel zat trok het duo talloze sprintjes bergop. Rob en na mijn aflossing ook mijn persoontje vonden dit spelletje onnodig vermoeiend. Wij verkozen de aansluiting bij de groep Noordermeer. Op de top lag een wildrooster maar dat is in deze omgeving niet uitzonderlijk.

Een mooie afdaling volgde. Topsnelheden van 73,15 km/uur door Rob en 72,5 door mij (wel met helm mam). De afdalingen lijken altijd steiler dan de klimmen. Blijkbaar zijn wij enorme klimmertjes.
Na de afdaling volgde een stuk over vals plat (zowel omhoog als omlaag) door de vallei. Op naar de tweede pas. Aan de voet van de 7722 voet hoge pas stond de Dodge 3.3 V6 ons op te wachten. De tijd dodend schopte Ard keer op keer onvermoeibaar een bal weg die door een minstens zo onvermoeibare hond werd terugbezorgd.
Maar het Driveteam moest gelijk aan de slag: Robs fiets moest weer in de wagen want de knie had het wederom begeven. Voelde hetzelfde als op dag 4. Nu was de stap naar de wagen kleiner dus was verder forceren onzinnig. Zeker als er nog een aantal dagen komen waarop het Coast-2-Coast team graag met 5 man wil rijden. De wind waait immers alleen maar tegen.

Jan en Wilco vertrekken al snel na de stop aan de tweede pas. Sandor en ik treuzelen nog wat. Sandor wil nog samen met mij omhoog maar zijn tempo is niet mijn tempo. Rustig toerend pedaleer ik omhoog. Totdat ik erachter kom dat ik achteraan rijd. Daar houd ik niet zo van. Wilco is mijn prooi. Met een tempoeruptie van 15 naar 21 km/uur knal ik opeens omhoog. Tot ik een paar honderd meter voor lig op Wilco en dan laat ik de beentjes weer vallen. Bovenop hergroepeert het achtervolgende duo zich voor de afdaling.
Jan blijkt vlak voor de top door Sandor opgeslokt te zijn. Beneden wacht de groep Noordermeer op Wilco en mij. Nu loopt het deels vals plat en deels echt omlaag naar Ely.
Het driveteam heeft samen met Rob inmiddels geinformeerd naar de mogelijkheden om door te rijden: tussen de volgende plaats en Ely ligt een weg van 166 mijl. Slechts de eerste 40 mijl zijn voorzien van bomen. Onder het genot van enige Mac consumpties besluiten we in Ely te blijven. We pakken een middag rust. Morgen om 5.00 am vertrekken en 166 mijl klappen (= ca. 270 km). En dat met een temperatuur van niet onder de 30 graden. Fietsen is toch je hobby!

De feiten van vandaag: 105,02 km in 4 uur en 8 minuten. Dit resulteert in een gemiddelde van 25,41 km/uur. Persoonlijke topsnelheid 72,5 km/uur.

Groet aan het thuisfront,
Mathijs

Dag 21 - 13 juni 2003
105,02 km in 4 uur en 8 minuten. Dit resulteert in een gemiddelde van 25,41 km/uur

Terug naar dagverslagen >>