Dag 20: Donderdag 12 juni
(door Wilco)

Voordat we het echte verslag beginnen, wil ik graag een persoonlijke toelichting geven op eerdere publicaties. Tenslotte heb je ruim 4700km om je gedachten te verzetten. Een kleine monoloog:

Coast to Coast in Amerika, een hele uitdaging. 4746 km volgens het officiele Roadbook, verdeelt over 24 etappes van 200 km gemiddeld. Hoe ga je daar in de voorbereiding mee om?
De voorbereiding neemt ongeveer 7 maanden in beslag, vanaf de dag dat de beslissing werd genomen tot het vertrek. Een aantal belangrijke zaken moet geregeld worden: sponsors, internet, route, auto,vliegtuig, begeleiders & media. Trainen is ook niet geheel onbelangrijk. Tijd moet dus efficiënt ingevuld worden. Persoonlijk heb ik mij bezig gehouden met het eerste gedeelte van de route (Sandor heeft deel 2 uitgezet), huur van de auto en de internetsite. Het uitzetten van de route neemt veel tijd in beslag. De route wordt uitgezet aan de hand van de Amerikaanse routeplanner en gedetailleerde kaarten per staat (via Gerd gekregen). Het is mij een genoegen dat we tot op heden geen problemen hebben ondervonden, dat de route op veel plaatsen zeer mooi is. Ook het bouwen en vooral onderhouden van de internetsite neemt heel heel veel tijd in beslag. Gelukkig heeft Inge heel veel begrip voor onze uitdaging, ik probeer zoveel mogelijk te updaten als Inge laat moet werken. Een week ziet er dan zo’n beetje als volgt uit: maandag, 18.45 thuis vervolgens eten en internet site updaten. Dinsdag 18.45 thuis, ik heb al gegeten in de trein, om 19.00 moet ik op het SportCentrum zijn voor de Meet training (eerst klein rondje Poppel, later als het langer licht is groot Rondje
Poppel). Op woensdag weer19.00 uur Meeteten / Coast to Coast vergadering. Donderdag 18.45 thuis, vervolgens trainen op de weg (2 uur, totdat het donker is) of trainen 21.00 - 22.30 trainen op Cardio apparatuur bij Pellikaan Health & Racket Club (waar Inge werkt). Vrijdag 18.00 uur thuis, eten en dan boodschappen doen en de avond nog wat leuks met Inge doen (meestaal naar bioscoop of thuis film kijken). Op zaterdag wil ik een dag met Inge uitslapen en lekker met Inge naar de stad of naar (schoon)ouders/vrienden/andere activiteiten, als het lukt nog 2 uurtjes trainen (op de weg of bij PHRC). ’s Avonds meestal stappen met Inge, Chantal, Miranda, Jamal, Karina, Edith en Maurice. Op zondag 9.00 of 10.00 trainen met de Meet, meestal groot rondje Poppel (75km).

Terugkomend op dagverslagen: ik heb inderdaad het minst getraind (niet exact in kilometers uit te drukken omdat ik veel bij PHRC getraind heb), maar conditie testen wijzen uit dat de conditie prima in orde is, deze testen plus m’n ervaring (4x Tilbur-Parijs, 6x LBL, 5x Fietschallenge, 4x Amstelgoldrace) moeten mij erdoorheen slepen. De theorie dat ik te weinig hebgetraind wordt dan ook snel geopperd, mijns inziens wordt er gewoon ongelooflijk hard gereden.

Al snel blijkt het parcours gewoon zwaar te zijn zonder een meter vlak terrein. Ik kan redelijk uit de voeten in dit terrein, maar het is niet echt een specialiteit. Met uitstekende getrainde teamgenoten die behoorlijk doortrekken op de heuveltjes blijkt al snel dat het tempo voor mij te hoog is. De eerste dag 212km in een omgeving als de Ardennen met een klim van 9 km als toetje, ben ik helemaal kapot gegaan (oa kramp). Het is moeilijk om binnen een dag te herstellen, bovendien is etappe 2 weer in “de Ardennen”. M’n teamgenoten voelen zich top en besluiten om er vol tegenaan te gaan (zie de gemiddelde snelheden per etappe, deze zijn mijn inziens behoorlijk). Ik ben met een doel naar Amerika gegaan: op de fiets de overkant halen. Tot op heden lukt dit alleen door aan te klampen en het laatste wiel zien vast te houden en de pijn te verbijten (schouders, hoe moet ik op m’n zadel zitten, spierpijn rondom de knieen). Soms resulteert dit in een discussie, moet ik 3% (bovenop die 102) erbovenop doen, of moet de groep het tempo iets late zakken? Laat ik een ding voorop stellen: ik ben blij dat ik deze uitdaging aangegaan ben, het ligt niet iedereen in de mogelijkheden (financieel/gezondheidstechnisch/tijdtechnisch). Bovendien heb ik een kleine inschattingsfout gemaakt: mentaal is het een behoorlijk belasting om elke dag 200km te fietsen, ondanks dat dit een groot voorrecht is. Misschien heeft dit ook te maken met het vooruitzicht om weer een hele dag als het vijfde wiel(!) mee te fietsen?

Tot slot: iedereen heeft een bepaalde hoeveelheid tijd. Ik heb niet alle tijd gespendeerd aan trainen, werken is ook noodzakelijk en Inge mij heel dierbaar die ook de aandacht verdiend. Een ding is zeker: waar een wil is, is een weg. Mijn weg leidt naar San Francisco.

Het verslag dan: Wat doe je dan op woensdagavond in Delta? Juist, de plaatselijke bowlingbaan verblijden met een bezoek (= omzet). Al snel worden de pitchers bijbesteld, net als bij het fietsen wordt een hoog gemiddelde gehanteerd. Wederom moet ik lossen, ik ben tenslotte buschauffeur (ik drink nu liters, zo groot zijn de glazen, Moutain Dew, na 5 stuks zeg maar Mountain Drew). Tot elf uur wordt er gebowld, we hebben de smaak te pakken. Jan pakt verrassend de hoofdprijs in de kampioenspool (Sandor, Jan, Mark & Wilco). Jan zegt nog nooit boven de tachtig punten gegooid te hebben, hij gooit nu strike achter strike. Ik wordt bewonderd om de prachtig ballen met zeer veel effect, waardoor een mooie curve gegooid wordt. Aan de bowlingbaan zit een cafe. Cafe + Meet = feest/bier.

’s Ochtends blijken de Meetmannen om 6.00u weer op scherp te staan. We staan op om de hitte en de wind te zijn. Bovendien is het vooruitzicht somber: Nevada bestaat uit woestijn en in de woestijn wonen weinig mensen. Weinig mensen betekent geen stadje en geen stadjes betekent geen motel. Wat nu? We besluiten om de etappes iets aan de te passen: vandaag van Delta naar grens Utah/Nevada, 144km – 1 klim. Morgen van grens Utah/Nevada naar Ely,100km – 2 klimmen. Overmorgen van Ely naar Warm Springs, doen dus 3 dagen over 2 etappes.

Het laatste gedeelte van Utah is saai en mooi tegelijk. Mooi omdat je overal bergen en zoutvlaktes ziet, saai omdat de weg 83 mile rechtdoor is zonder “services zoals stadjes/benzinestations/winkels”. Dat het toch mogelijk is om te vallen bewijst Jan op een ongelukkige manier: de laatste renner moet het achterkomende verkeer in de gaten houden. Omdat we toch tegenwind hebben rijdt Jan dicht in het wiel van mij, tijdens het achteromkijken komt zijn voorwiel in mijn achterwiel. Gelukkig heeft Jan alleen schaafwonden en kan hij doorfietsen. De etappe wordt opgeleukt door een pas over 5500 ft met een lengte van ongeveer 15km. Rob besluit ervandoor te gaan, het peloton rijdt in een strak tempo omhoog. Na de klim is het nog 30km windtegen, maar licht bergaf naar de grens
Utah/Nevada. Op deze grens is het enige benzinestation/motel/winkel tussen Delta en Ely (157 mile). We besluiten hier midden in de woestijn te blijven.

Dag 20 - 12 juni 2003
145km in 5:28:23 met een gemiddelde van 26,5 km/uur. Windtegen en een klim naar 5500ft.

Terug naar dagverslagen >>