Dag 17: Maandag 9 juni
(door Rob)

Na afscheid genomen te hebben van de kleinst mogelijke motelkamers werd er gekoerst richting Vernal. Eventueel zouden we een relatief kortere etappe afwerken en eindigen in Dinosaur. Het was goed koersweer, 15 graden en bewolkt. Door het “geklap” (= hard rijden) van gisteren in het laatste gedeelte van de etappe voelde de benen enigszins vermoeid aan. Zelfs Sandor klaagde over pijnlijke benen. Ook de hoogte, nog steeds op zo’n 2000 meter, maakte het er niet gemakkelijker op. We hoopten echter dat we vandaag alleen maar mochten afdalen en dat het klimmen niet meer nodig was.
Na een aantal kilometers begon echter al de eerste lange beklimming, gevolgd door een afdaling. Dit ritme werd ook de rest van de etappe voortgezet. Het tempo lag vrij hoog, volgens de benen van Wilco te hoog. Na een kleine praatsessie werd er besloten dat het tempo wat omlaag moest, zodat ook Wilco de finish zou passeren.

Het landschap was vandaag weer erg fraai te noemen. Mooie vlaktes met schitterende rotspartijen. De weg was ook goed, zelfs de “shoulder” (vluchtstrook en fietspad) was vrij schoon. Gisteren hadden we van de sheriff nog te horen gekregen dat we niet op de weg mochten fietsen. Op de weg fietsen is ook niet altijd prettig, sommige locals vinden het noodzakelijk om met hun wagen ons rakelings te passeren. De meeste Amerikanen zijn echter heel netjes en passeren ons zwaaiend en op grote afstand. Ook de sheriff was netjes, hij maakte zijn excuses, we moesten proberen op de shoulder te fietsen zodat de stomme automobilisten ons niet zouden raken.

Maar nu weer verder met de etappe van vandaag. Het begon na een mijltje of 30 te waaien. Hard te waaien. Op zich niet erg, echter wel als de wind niet de juiste kant opwaait. De wind trachtte om ons terug te blazen naar Craig, de startplaats van vandaag. (heb ik al opgemerkt dat ze daar erg kleine motelkamers hebben?)
We waren echter sterker dan de wind en reden richting Elk Springs. Hier zouden we weer voorzien worden van bananen, water en kilo’s ranzige repen. Ook de Gatorade zou niet vergeten worden. Dit goedje zorgt ervoor dat de renners binnenkort allemaal met een kunstgebit rondlopen.
Voordat we in Elk Springs waren, had moeder natuur een nieuwe verrassing in petto: Sprinkhanen. Heel veel sprinkhanen. Doordat deze duizenden sprinkhanen zich hadden aangepast aan de Amerikaanse bevolking, was de sprongkracht gering. Hun lichaamsgewicht zorgde ervoor dat ze slechts zo’n 10 centimeter hoog konden springen. Langzaam veranderde de weg in een sprinkhanenpad. Overal sprongen/ kropen ze. De enige mogelijkheid was om er vol doorheen te koersen. Helaas zijn er hier slachtoffers bij gevallen. Gelukkig bleven de renners heel en waren er slechts slachtoffers bij het sprinkhanenkamp.
Aangekomen in Elk Springs werden we opgewacht door het Driversteam. De plaatselijke bevolking was ook niet binnen gebleven. Toch stonden Ard en Mark alleen. Het dorp bleek te bestaan uit slechts dichtgetimmerde huizen. Besloten werd om door te klappen richting Vernal. Ard en Mark gingen iets cultureels doen, oude botjes bekijken in Dinosaur.

De 5 renners vervolgden hun etappe. De wind had er zin in en besloot nog harder te gaan blazen in onze vermoeide gezichtjes. Het parcours bleef zwaar, maar de sprinkhanen verdwenen. Hertjes en prairiehondjes kwamen er voor in de plaats, dood en levend. We bleven op grote hoogte rijden. We besloten om de staat Colorado te verlaten en Utah binnen te rijden. Sandor won de sprint, ik behaalde een mooie 2e plaats. Waar de familie Noordermeer de eerste 10 etappes het meeste kopwerk deed, werd het nu eerlijker verdeeld. Aangezien ik een paar rustdagen had gehad, was ik nog vrij fit. Daarom zijn mijn aflossingen over het algemeen wat langer, met af en toe een kleine 16 kilometer op kop. Ook Mathijs en Sandor laten nog mooie aflossingen zien.

Bij het naderen van Vernal worden we opgewacht door Inge, Tim en Miranda, respectievelijk de vriendin van Wilco, de 7 maanden oude zoon van Sandor en de moeder van Tim. De moeder van Tim is overigens ook de vrouw van Sandor. Miranda is daarentegen ook de schoondochter van Jan. Jan is overigens de opa van Tim. Zij vertrekken morgen om wat dingetjes te bezoeken. De laatste dagen zullen ze ons weer opwachten.

Ard en Mark hadden een mooi motel uitgezocht: grote kamers met een douche die op de goede hoogte hangt. Perfect. Vandaag werd er niet gekookt, althans niet door ons. Er werd besloten om onbeperkt pizza te gaan eten. Onbeperkt pizza, salade en frisdrank voor slechts 6 dollar. Een kleine berekening maakte duidelijk dat we vandaag weer winst hebben gemaakt, er werd behoorlijk wat voedsel naar binnen gewerkt.

Met een volle maag werd het motel opgezocht om te genieten van de nachtrust.

Conclusie: ze liggen mooi op schema. En ik ben aan het genieten van de Rocky Mountains. Ondanks dat Coast-2-Coast niet heeft gebracht wat het moest brengen voor mij, is het toch een erg leuke bezigheid: fietsen in Amerika.

Gegroet,
Rob

Dag 17 - 9 juni 2003
196 kilometers in 7 uur 51. Een gemiddelde van 25 km/u. Een maximum van 61 km/u.

Terug naar dagverslagen >>