’s Ochtends is het nog nooit zo stil geweest in
de motelkamer. De spanning is te snijden. Vandaag staat ons een ware
koninginnerit te wachten: De Rocky Mountains. Tot 10 km na vertrek was
er nog geen enkele aanwijzing van een bergetappe waar te nemen. Maar
dan verschijnt een indrukwekkend landschap. Daar liggen de Rockies:
woest en robuust. Tot grote ergernis werd er tijdens de 50 km lange
aanloop twee maal lek gereden. Sandor en ik zakken een plaats in het
lekke bandenklassement. Wilco voert dit nu aan.
De echte bergen liggen in het Rocky Mountain State Park. Om daar binnen
te komen rijden we de 34 af richting Estes Park. Dit betekende een heerlijk
gelijkmatige klim van zo’n 20 km. De route werd nog opgeleukt door
een flinke hoeveelheid fietsende Amerikanen die stuk voor stuk werden
opgeslokt door het uiteen gevallen Team Coast-2-Coast. Op een na, een
man van 45 ging met dermate indrukwekkende snelheid omhoog dat Rob en
Sandor behoorlijk veel eerder aankwamen dan de overige teamleden.
Een behoorlijk probleem doemde op in Estes Park: de pas
die we moesten overbruggen was nog niet begaanbaar. Na anderhalf uur
en een Big Mac menu kregen we groen licht om de pas van meer dan 12000
ft. te bedwingen. De pas ligt in het reeds eerder genoemde Rocky Moutain
National Park. Een prachtig park compleet met wilde beesten. Dit was
een schitterend decor voor de start van de beklimming.
We waren goed voorbereid op de omstandigheden op de immense hoogte:
raincoats, lange handschoenen en extra thermo kleding. En het was nodig.
Hoe hoger we kwamen des te guurder werd het weer. De sneeuw lag tot
wel 3 meter hoog langs de weg. Dit alles met een snijdende wind bij
een temperatuur van onder het vriespunt maakte de pas tot een behoorlijke
kluif. Helaas werd dit niet ingezien door de meeste Amerikanen: een
prairiekoe kan niet ongeïnteresseerder kijken.
Het koersverloop: Sandor schudde al vroeg in de beklimming
iedereen van zich af. Rob moest erkennen dat een Big Mac menu voor hem
geen ideale klimvoeding is. Mede daardoor bereikte ik achter klimgeit
Sandor als Best of the rest de top op een respectabele 22 minuten. Maar
met een klim van 23 mijl mag dat. Dit alles werd vastgelegd op video
door het driveteam dat inmiddels de renners weer had weten op te sporen.
Op 26 minuten volgde Robbedoes.Vervolgens Wilco op 35 en Jan (in korte
broek, daardoor verkleumd) op 37 minuten.
Aangezien we het dak bereikt hadden van de Coast-2-Coast onderneming
begon er een enorme afdaling. Regenjas aan en muts onder de helm. Brrrr.
Koud maar hoe verder omlaag hoe beter de temperatuur werd. Muts en jas
weer opbergen dus. Ondertussen ontmoette ik in de afdaling een 73 jarige
Amerikaan op een racefiets. Babbelend toerden we omlaag. Totdat Rob
mij inhaalde en wij de Amerikaan achterlieten om nog even het gas erop
te gooien. Dit was echter van korte duur omdat de zin totaal was verdwenen.
Aankomsttijden bij het motel te Granby:
Sandor 17.00
Rob en Mathijs 17.28
Wilco 17.34
Jan 17.50
Totale afstand: 185,86 km (hoogtemeters 3500)
Gemiddeld: 22,83 km/uur (Mathijs); 24,83 km/uur (Sandor); 21,64 km/uur
(Wilco)
PS van Papa Sandor.
Ondanks dat ik dan een stuk eerder dan de rest boven en beneden was,
moet ik zeggen dat een klim tot 3700m hoogte veel vergt. Inmiddels beginnen
de inspanningen van de eerste weken zich ook op te breken.
Hoe dan ook, het was een prachtige etappe. Al weken, zo niet maanden
kijk ik al uit naar de etappes in de Rockies. De verwachtingen zijn
waar gemaakt. Het was zwaar, heroïsch, ijskoud (met de korte broek
naar beneden is geen aanrader), maar ook ongelofelijk mooi. Tijdens
de afdaling dan ook regelmatig gestopt om wat plaatjes te schieten.
Hier doe je het allemaal voor.
PS van Wilco
Allereerst wil ik het DriversTeam bedanken voor hun uitstekende inzet.
Elke dag weten ze erweer een feest van te maken: schone kleren, mooi
hotel, goede eten en natuurlijk support! Bravo.
De etappe van gisteren was weliswaar kort, maar daarom niet minder zwaar.
Als de aanhechtingen van de bovenbeenspieren op de knie zeer doen. Staan
op de pedalen was niet mogelijk. Een slechte generale dus, de enorme
onweersbui maakte deze dag niet vrolijker. Lekker slapen dan maar en
hopen op goed weer morgen.
Voor een dag zijn de weergoden mij gunstig gezind: het is droog. De
eerste kilometers gaan nog moeizaam, ook de eerste klim gaat niet helemaal
volgens wens. De adembenemende/indrukwekkende Rockies vergoeden veel.
De noodgedwongen pauze (pas is nog dicht) heeft geen ongunstig effect
op m’n rijden. De pijn wordt minder, de omgeving woester, kouder,
winderiger en witter. Met de elementen moet je respectvol omgaan. Gelukkig
blijft Jan in het vizier. De laatste kilometers van de klim duren lang,
achter elke bocht komt weer een nieuwe bocht, in een sneeuwachtig maandecor
met heel veel wind en lage gevoelstemperaturen. Gelukkig ben ik heel
dik aangekleed, gedachten gaan uit naar Sandor en Jan in korte broek.
Respect ook voor Mark die 40 minuten in de ijzige kou staat te filmen
en Ard die ons aanmoedigt. Verder heb ik maar 2 gedachten: snel een
heroische foto en daarna asap, als een dolle stier afdalen: probleem
is de kou en de stuifsneeuw, waardoor een lack of vision ontstaat.
Uiteindelijke om ongeveer 17,30 uur binnen, met een gemiddelde van 21,64
km/uur, de schade op de top beperkt gehouden, 6 minuten achter Rob en
Mathijs binnen, hele mooie natuur gezien en relatief weinig pijn.
Vanavond lekker slapen.
Dag 15 - 7 juni 2003
Aankomsttijden bij het motel te Granby:
Sandor 17.00
Rob en Mathijs 17.28
Wilco 17.34
Jan 17.50
Totale afstand: 185,86 km (hoogtemeters 3500)
Gemiddeld: 22,83 km/uur (Mathijs); 24,83 km/uur (Sandor); 21,64 km/uur
(Wilco)
