Dag 14: Vrijdag 6 juni
(door Sandor)

Vandaag de laatste dag voor het echte werk. Dat blijkt. De heren proberen er een wandeletappe van te maken. We missen alleen de thee. Het kransje hebben we al. Met 25km/u kabbelt het complete C2C team (Rob fietst ook vandaag weer mee) door Colorado. We mogen dan wel behoorlijk tegenwind hebben, er zijn grenzen. Gelukkig krijg ik uiteindelijk de koppositie in handen om het tempo wat op te voeren. Gewoon lang genoeg op kop rijden en het gemiddelde gaat vanzelf omhoog. We moeten wel voor het donker binnen zijn en we zijn tenslotte nog steeds van De Meet…
Het voorbeeld wordt gevolgd en uiteindelijk gaat het gemiddelde richting de 28 als we in Fort Morgan (de eerste stop) na 95km aankomen. Daar wordt Eiko nog even gebeld om hem te feliciteren met zijn 32e verjaardag en zijn eerste werkweek (“Ik ben kapot”). Vrank is helaas onbereikbaar.
Omdat we gisteren wat verder zijn gereden dan gepland en we vandaag ook nog eens 8km af kunnen snijden, is het nog maar 85km naar Greely (7 mile voorbij de etappeplaats). Het gas gaat er dus op. Dan blijkt dat Wilco (die toch wat uit de dood leek te zijn opgestaan) weer volledig ingeklapt is. Ik maak me al zorgen voor de koningenrit van zaterdag. De rest lijkt soepel te rijden en op ons gemak leggen we de laatste kilometers af.
Voor drie uur (PM) zijn we in Greely (motel 6, 85 south) zodat we bij de studentenkrant en de Greely Tribune nog wat publiciteit kunnen scoren.
Omdat mijn telefoon nu ook weer bereik heeft (na een dag of vijf in niemandsland) vinden Tom en Jeroen het belangrijk om 2 uur ’s nachts (NL tijd) even te bellen dat ze in de kroeg “Eye of the Tiger” draaien, Het Tilburg-Parijs lied. Om 5 uur (wederom ’s nachts NL tijd) belt Tom nog even om alles in detail door te nemen.
Avondeten vandaag is een Chinees buffet waar het een en ander wordt weggezet (“all you ken eat, ferry good vood you eat”) en heel veel Pessie (“no Coke, Pessie”) en Mouta Due (Mountain Dew, red.) in de kelder wordt geledigd.
Na het doornemen van de strategie voor morgen (tot Loveland (30km)) bij elkaar en dan ieder voor zich tot Grandby (de laatste 160km). Let op voor zuurstofgebrek als we de pas nemen (discussie is nog gaande of deze op 3300 of 3600m ligt) en reken op sneeuw. Veel sneeuw.
Het wordt hoe dan ook een heldentocht.

Cheers,
Sandor.

Door Ard
Vandaag (6 juni 2003) zijn we beland in Yuma, Colorado. Na een aantal dagen Kansas en 9 mile door Nebraska hebben we onderdak gevonden in een redelijk motelletje van een ‘retard’ en zijn moeder. In dit deel van Amerika wordt het regelen van voedsel en onderdak toch net iets moeilijker vanwege het feit dat er hier gewoon niets is. De dorpen liggen ver uit elkaar en de meeste dorpen hebben meer weg van ‘ghosttowns’, met 2 geasfalteerde wegen, dichtgetimmerde huizen en af en toe een oude opa op een gazontrekker.

Het verzorgen van voedsel, onderdak, ‘pitstops’ en het maken van foto’s en video-opnamen is een deel van wat Mark en ik als ‘Driveteam’ doen. Het is goed samen te vatten met ‘alles behalve fietsen’. In onze Dodge is het goed vertoeven en we zien het landschap voorbij schieten en maken we soms extra miles om bijvoorbeeld speciale dingen te checken (een dam, Santa fe Trail; touristische dingen) te bekijken, door het plaatsje ‘Gaylord’ (!) te rijden of het goedkoopste motel te regelen.

Ik ga geen dag tot dag ding maken, ik schrijf even kort wat over een tweetal dingen die ik mij afvraag: Wat doen Amerikanen en waar zijn de Amerikanen?

Wat doet iedereen?
Met name in deze contreien vraag je je af wat de Amerikanen doen. Wat voor een werk doen ze? Iedereen heeft gigantische huizen en minimaal 2 auto’s, maar echt veel werkgelegenheid behalve een beetje in de landbouw is er niet. Wat ze wel doen is geïnteresseerd zijn en gazontrekkers besturen. Iedereen vraagt ‘How are you?’ waarop het antwoord niet eens wordt afgewacht. Vraag het dan niet.

Waar is iedereen?
Dit hangt zeker samen met de vorige vraag, want je ziet de Amerikanen niet. Overdag kun je in vrij grote dorpen rondlopen en rijden zonder ook maar iemand tegen te komen. Dus wat doet iedereen en waar zijn ze? Zitten ze continu op kantoren of in huizen? Uit observatie kan ik wel een tweetal dingen noemen waar ze wel zitten: in auto’s en in fastfoodrestaurants. Maak hier een combinatie van en je hebt het typische amerikaanse drive-inn idee. Bij restaurants is het zeker niet gebleven. Je hebt drive-inn bioscopen, drive-inn banken, drive-inn apotheken. Je zou denken: verbouw dan je huis zodat je een drive-inn huis hebt; hebben Amerikanen ook al, alleen dan noemen ze het een ‘RV’, oftewel recreational vehicle. Dit zijn rijdende villa’s. Een leuke optie is dat je je normale auto (lees: 4x4 pickup) er achteraan kunt hangen, zodat je op je vakantieadres met de auto naar de supermarkt kunt gaan. Waar ze in ieder geval niet zijn is in de fitnessclub, op de atletiekbaan, op de fiets, op het trottoir en bij een diëtist.

De trip beschouw ik tot nu toe als zeer geslaagd. Het land is schitterend en afgezien van dat ik niet weet wat Amerikanen doen en waar ze zijn kan ik wel zeggen dat ze erg relaxed zijn (gebaseerd op de weinige ‘encounters’ met ‘locals’). Mark, Sandor, Wilco, Jan, Mathijs en Rob zijn zeer relaxed; als team gaat het erg goed en verrichten we prima (fiets-)werk.

Afsluitend een quote van toepassing op het ‘Driveteam’, gebasseerd op een alom gerespecteerde Amerikaanse tv-serie:

“If you have a problem, if no-one else can help you, and if you can find them, maybe you can hire: the Driveteam.”

Dag 14 - 6 juni 2003
180km, 6.23u, 28.2km/u gemiddeld.

Terug naar dagverslagen >>