Dag 7: Vrijdag 30 mei
(door Rob & Wilco)

Allways look on the bright side of life. Met het uit bed stappen vervliegt de hoop dat mijn rechterknie hersteld zou zijn. Twee dagen geleden begon de pijn plotseling op te spelen. Ondanks de pijn die dag toch nog 60 kilometer naar het motel moeten rijden. Gisteren wederom heel wat pijnlijke kilometers gedraaid, 80 kilometer van de 80 kilometer. Afstappen was echter geen optie. Ik had 1 doel: San Francisco halen. Daar heb ik sinds januari namelijk alles aan gedaan. Ik was de eerste dagen ook vol goede moed, zowel mentaal als fysiek vlogen de kilometers voorbij. Uiteraard was het zwaar en waren er wat pijntjes. Maar dat is juist mooi, op de fiets afzien in een prachtige omgeving. San Francisco kwam steeds dichter bij.
San Francisco bleek deze morgen echter erg ver weg. Een rustdag zou wenselijk zijn, maar dat was niet mogelijk. Team Coast-2-Coast moet het ook halen. Hoelang mijn knie nog moeilijk zou doen, was ook niet bekend. Er was maar 1 oplossing: fietsen. Na een kilometer wist ik het al, de droom is over. Het doel onbereikbaar. Het leven zinloos op dat moment. Ik hield me zelf voor dat het niet over mocht zijn, ik moest verder. Met of zonder knie. De pijn werd echter ondraaglijk. Mijn rechterbeen had geen functie meer in de fietsbeweging. Ik moest echter door.
Na 60 kilometer stonden Ard en Mark op ons te wachten. Tijdens het uittrekken van mijn wielerschoenen begreep ik dat ik de handdoek in de ring had gegooid. Het was over. Hoe klein ook het leed is van een verpeste fietsdroom in vergelijking met echte problemen, het leed is/was erg groot. De knie was echter te rot. Te rot voor de weg naar San Francisco.
Wat er de komende 3 weken ook nog gaat gebeuren, Coast-2-Coast is mislukt voor mij en wou ik dat ik er nooit aan was begonnen. Ik begin er in ieder geval nooit meer aan. Hopelijk halen de 4 overgebleven fietsers de eindstreep wel en kan ik daar fietstechnisch nog mijn bijdrage aan leveren.
Over de fietsers gesproken: het was vandaag een lange dag, 215 kilometer, gemiddeld 27,8. Slechts een weg zullen we vandaag rijden: de US36 door Illenois. Een vrolijk bord heet ons hartelijk welkom. Hartelijk en vrolijk slaan al snel om in saai, recht, lang en zeker windkracht 6 tegen. De gedachten gaan uit naar niets, het verstand moet nul. Er moeten kilometers gemaakt worden, het liefst veel in korte tijd. De familie Noordermeer had dit snel door. Met professionele kopbeurten van 30 minuten a 28 in het uur werden de kilometers weggetrapt. Wilco en Mathijs beperkten zich tot consolideren. Het verlies van Rob is al erg genoeg. Erg balen, zowel voor Rob als het team. Weer een mannetje minder en het is nog ver. Hopen dat de knie snel beter wordt. Het weer was vandaag wisselend (met uitzondering van strakke tegenwind): ’s ochtends koud maar zonnig, ’s middags warm maar regenachtig en later in de middag heel warm, wat zich uit in mooie bruine gezichten, armen & benen.

Onze overnachting vindt plaats in Decatur, midden in de prairie. Redelijk schoon, maar wel een zeer louche motel. Vreemde figuren: grote negers, dikke Amerikanen, dikke, lelijke maar aardige vrouwen, je kunt het zo gek niet verzinnen. Ik ben veiligheidstechnisch samen met Sandor op zoek gegaan naar een telefooncel, niet gevonden overigens. Met z’n allen hebben we op de buitenplaats gegeten onze ogen uitgegeken naar de louche taferelen. Later nog met grote ogen naar het natuurverschijnsel onweer gekeken.

Al met al een lastige dag en het verlies van Rob is niet goed.

Nawoord: snik.

Weekverslag door Driveteam
(door Mark)

Hier dan het verhaal bezien vanachter de geblindeerde ruiten van onze Dodge 3.3 liter V6. We hadden keus uit maar liefst 2 kleuren Dodge Caravan. Na niet lang beraad werd anoniem besloten de grijze variant te nemen. Nu, na 7 dagen, is de originele kleur overigens niet meer te ontdekken, en is er een egale laag van stof, modder, stuifmeel en roadkill aangebracht.

Tijdens de eerste echte etappe die gereden werd, op dag 2, werd duidelijk dat niet alleen de renners een zware klus te klaren hadden; het bleek dat je ook als begeleider het een en ander te doen had op zo’n dag. Onervaren als we waren die tweede dag, misten we het eerste rendez-vous met de renners. Wij stonden namelijk keurig met de proviand buiten de auto te wachten en oefenden de pitstop handelingen: zodat we in recordtijd de renners weer op weg zouden kunnen helpen. Echter: Ze kwamen niet! Paniek. Gelukkig kon een vrouw langs de route vertellen dat ze inderdaad een groep in het geel gestoken wielrenners voorbij had zien komen. Meteen schoten we de weg weer op, met het beeld voor ogen van een uitgedroogd, uitgehongerd, gedesillusioneerde groep mannen. Dit beangstigende gevoel dat we dat moment hadden, nam overigens met de dagen en dus ook met het aantal gemiste stops geleidelijk af, en inmiddels is het opsporen van de renners buiten de afgesproken punten tot een routinehandeling geworden.

Het leven van een begeleider tijdens de trip bestaat uit rijden, dat wil zeggen cruise control aan- en uitzetten, dan wel kaartlezen. Verder halen we boodschappen, in de enorme supermarkten, doen we de was, in enorme wasmachines, en drinken we koffie langs de weg, uit enorme bekers.

Quote’s:
You sure don’t look like no hillbillies to me (bij het naar de weg vragen in het North Bend State Park, West Virginia).
Can you show me some ID? (Elke keer bij het inslaan van Budweisers bij de kassa).
You look like 19 (1 keer bij bovenstaande activiteit).
Are you from Minnesota?
You are a stripper? (In een cafeteria, Decatur ,Illinois)
You want 7 male adults in one room? (Bij ‘The Dollar Inn, te Danville’, Indiana)

Dag 7 - 30 mei 2003
Geen gegevens bekend.

Terug naar dagverslagen >>