Dag 4: Dinsdag 27 mei
(door Mathijs)

De ruime 230 kilometer van gisteren zaten nog flink in de benen, maar dat mag geen excuus zijn natuurlijk. Daarom kwart voor zeven ontbijt, zat bij de overnachting inbegrepen. Helaas maakte het motel zich er met een Jantje van Leiden vanaf: verschrikkelijke donuts. Dus nog snel wat boterhammen naar binnen geschoven en draaien met die pedalen.
Vandaag moest het een memorabele dag worden omdat we voor het laatst op de 50 rijden: deze weg achtervolgt ons al vanaf de eerste dag. Het terrein valt vandaag te typeren als een overgangsetappe: de uitlopers van de appelachen en daarna het prachtig glooiende terrein van Ohio. Dit is alweer de vijfde staat waar we doorheen komen. Wilco is nog niet over zijn dip heen, het wachten is nog steeds op zijn eerste topdag. We hebben geduld en zo blijft de rest goed uitgerust.
Langzaam sluipen er enige pijntjes het peloton binnen: Robs elleboog, Mathijs’ knie en stijve nekken en schouders. ’s Ochtends was het weer niet echt bevordelijk voor deze klachten. Het regende behoorlijk. ’s Middags daarentegen klaarde het op met tot gevolg dat de wielerbroeken duidelijke sporen op de bovenbenen achterlieten.

De mensen zijn erg geïnteresseerd in onze onderneming, bij iedere stop worden we aangeschoten en voor gek verklaard. Menig auto rijdt voorbij met zijn toeter als groeter.
Persoonlijk hoop ik dat het parcour zo blijft als het tweede gedeelte van vandaag: licht glooiend met lange overzichtelijke wegen. Volgens de routemakers kan ik dan ook totaan de Rockies mijn hart ophalen en verdienstelijk zijn voor het team. Enig minpuntje is de knie: ik moet in het zadel blijven zitten, het Pantani gevoel is enigszins getemperd. Ullrich neemt die plaats over.
Tot zover mijn literaire uitspatting voor vandaag.

Nawoord: loslopende honden rennen weg met de staart tussen de benen voor het anti-honden-geluid-apparaatje van Jan.

Dag 4 - 27 mei 2003
220 kilometer met een gemiddelde van 28 km/uur.

Terug naar dagverslagen >>