 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Dag 7 De wielen van de fiets die draaien rond, rond en rond, rond en rond. De wielen van de fiets die draaien rond, als papa gaat trappen. Dit dreunt inmiddels al dagenlang door mijn kop en is een variatie op het bij Tim favoriete “Wielen van de bus”. Toepasselijk, dat wel. Motiverend? Ach, het is geen Eye of the Tiger. Vandaag de 7e overgangsetappe… Volgens de kaartjes een paar kleine cols en (zoals we vaker hopen) alleen maar afdalen naar Beauville. Mooi niet dus. We noemen het steeds overgangsetappes, maar keer op keer blijkt het dan toch te gaan om een Amstel Gold Race of een LBL. Alles is relatief. Op papier stelde deze etappe voor ons (zwaargetrainde etapperenners) weinig voor. Op asfalt bleek de werkelijkheid significant zwaarder. Zelfs voor geharde Meetmannen gaan de kilometers meetellen. Anyway, vanochtend gewekt door een te vroeg sms'je van niet nader te noemen persoon. Maar Wilco's vrouw zorgde wel voor een zeer relaxte ochtend. De pasta van gisterenavond smaakte weer prima en nog vóór half negen verlieten we de camping met bijna perfecte douche en toiletten om al na 6km een één-punt-tweetje op te klappen (indexering van de cols die loopt van punt-drie tot ruim twaalf).
Op de Cote de la Poujade (zeer bekend als je in La Poujade woont, verder volkomen anoniem) gaf Jeroen al aan niet over “power” te beschikken. Ik leefde natuurlijk met hem mee en versnelde direct om de tweede plaats veilig te kunnen stellen (Tom is nog steeds duidelijk te sterk). Geen giften in het wielrennen. Ieder voor zich, God voor ons allen. Dat moet ook de vrouw in de 205 gedacht hebben toen ze uiteindelijk toch met een ruk aan het stuur besloot mij niet van de fiets te rijden. Wilco bleek op de La Pou (koosnaam van de locals) al niet over al te beste benen te beschikken en Rene kampte met het dagelijkse en pijnlijke ‘knie-half-uurtje'. Na de Rocamadour (waar we cultureel bijzonder verrast werden met een prachtig uitzicht op een blijkbaar zeer bekend chateau. Maar ik ben dan ook een cultuurbarbaar), passeerden we vlak voor de volgende cote het 1000km punt. Mooi moment. Langzaam gaat de teller naar 999.95, 96, 97, 98, 99… De spanning bouwt op en de teller springt op dui… NEEEE 0 ipv 1000. Gezellig. Een welgemeend en bekend scheldwoord verliet mijn door zon gebarsten lippen. Symbolisch hoe Cat-eye ons eraan weet te herinneren dat we dan al wel 1000km hebben afgelegd, maar eigenlijk nog geen fuck hebben gepresteerd. We moeten nog altijd ruim 3000km en alle belangrijke, tot de verbeelding sprekende cols komen nog. Goed, na 7 dagen mocht ik dan eindelijk een “col”, de Cote de Vitarelles, op mijn naam schrijven. Na een verwoestende demarrage, gevolgd door een splijtende tussenaccelaratie en beëindigd met een onthutsend strak tempo (en het feit dat Tom lekker uitbolde naast Jeroen) was de punt 4 binnen. Natuurlijk, dat lijkt niets naast de elf van de Tourmalet, maar is nog altijd 4 keer de Van Brienenoord. Ga dat thuis maar eens proberen op het buitenblad. Direct daarna op de Cote de Payrac, een punt 7, was de rangorde hersteld, met Tom voor mijzelf, Jeroen en op gepaste afstand Rene en Wilco. Leuke klimmetjes, maar nog geen bus met Zweeds materiaal gezien, zoals door Rene gisteren beschreven/gesmeekt. We blijven hopen. Bij Jeroen is de nood al zover opgelopen dat hij een clubje eenden vol enthousiasme aanspreekt met “kippetjes”. Het worden nog lange weken. Na het genoemde klimwerk 70km zonder punt “whatevers” tot Fumel. Maar vlak, ho maar. Uitermate irritant om 364m op het buitenblad naar beneden te klappen, om vervolgens weer de zelfde afstand naar boven te moeten. Net te steil dus toch weer terugschakelen. En dat 883 keer (zeker niet overdreven!!) – een kloteweg volgens Jeroen. Wilco bleek te kampen met een slechte dag, waarschijnlijk het gevolg van de buitengewone inspanning op de Puy Marie gisteren in combinatie met het dodelijke parcours. En ook voor Rene is dit niet het favoriete terrein. Jeroen voelde zich natuurlijk helemaal thuis. Gevolg was een continue jojo/accordeon effect, wat het er niet makkelijker op maakt. Gelukkig mochten we in het pittoreske Flumel stempelen en een capo'tje halen. Het eerste terrras was veel te gezellig…, dus we besloten door te rijden naar de eerste dump die we tegenkwamen. Mooie industriële omgeving en lekker in de zon afkoelen. Mooi ook hoe de cappuccino enthousiast en creatief met de hand (letterlijk) werd bereid: Espresso kopje met koffie, beetje melk eringetoedeledokied en om het af te maken handmatig nog wat Nesquick toegevoegd. Smullen, als je van capo'tjes houdt. We zijn het terras én Flumel nu al vergeten. Intermezzo Luc en Lars Een mooi moment om even terug te komen op wat eerder hadden beloofd, namelijk het ritueel op een aankomstplek. Vandaag waren we overigens een kleine 40 minuten voor de coureurs op de camping met als gevolg dat we het kampement klaar hadden voor de jongens aankwamen. Het tafereel van aankomst was nagenoeg gelijk aan de andere aankomsten. Luc probeert in de gaten te houden of de jongens er aan komen zodat net als in de ochtend een soort groepsfoto gemaakt kan worden, alleen nu niet stilstaand maar terwijl ze camping oprijden. Aankomst bij de camper geeft vaak het volgende beeld: Fiets aan de kant, de camper in, natuurlijk het liefst met zijn vijven tegelijk, alle kasten open, water, cola, bier, energiedrank, etc pakken en neerploffen in de luie stoelen die wij netjes voor ze hebben opgesteld. Gevolg is dan vaak flesjes, doppen, lege flessen etc. rond de grote tuintafel. Luc en Lars ruimen de tafel af en doen de bekers etc. in de afwasbak (aangeschaft in een grote supermarkt). Het relaxen duurt meestal een half uurtje waarna de heren eigenlijk al weer zin hebben in iets te eten. De stokbroden komen op tafel en wij maken stokbrood met worstjes voor ze klaar. Vervolgens herhaald zich het ritueel van relaxen en luieren. De tuintafel ligt dan weer vol met messen, brood, potjes pindakaas, jam en pasta. Op tafel staan dan vaak weer dezelfde bekers die al eerder van de tafel waren gehaald en nog in de afwasbak lagen. Luc en Lars beginnen wederom met opruimen en de jongens gaan ieder voor zich bezig of met de fiets of douchen etc. Er wordt nog weinig gesproken. Tegen 19.00 uur begint men toch weer het gevoel te krijgen dat er wat gegeten moet worden. De meeste dagen is dit het moment waarop iedereen rond de tuintafel aanwezig is en er gezamenlijk wordt gewerkt aan het avondeten. Dit is tevens het moment waarop de heldendaden van de dag worden geëvalueerd. Het wedijveren is dan in volle gang. Tijdens het eten wordt er goedkope wijn gedronken, rode en zelfs rose uit vaatjes. Na het eten is het even uitbuiken en meestal gaan er enkele beginnen met de afwas en wordt er door anderen gewerkt aan het verslag van de dag. Tussendoor wordt de route voor de volgende dag bekeken door de coureurs en door ons. Luc en Lars tekenen de route voor de camper in de kaart en bekijken aan de hand van die route of er mogelijkheden zijn om de renners voor te blijven voor een tussenstop, bevoorrading, hetgeen morgen niet zal lukken, de koers is daar te kort voor. Rond 20.30 uur is er vaak tijd voor koffie met cake, waarna een ieder alweer aan de nachtrust gaat denken. Om 22.00 uur gaan de lichten uit en buiten een enkele kreet vanuit de camper, “Jeetje wie heeft er nou weer één gelaten” is het afgelopen voor die dag. Kleine toevoeging van Luc: Sylvia goed om te horen dat de operatie goed is gelopen en veel sterkte de komende dagen als je weer van het ziekenhuis in Nieuwegein naar het ziekenhuis in Arnhem gaat. Vervolg van het heroïsche verhaal: Daarna nog even uitbollen tot Beauville, tot we de routebeschrijving omdraaiden en erachter kwamen dat we het dorp links mochten laten liggen (in de meest letterlijke zin van het woord). Logisch, want het ligt boven op een berg en de weg gaat verder nergens heen, dus wat moet je daar. Jammer dat de camping wel bovenop lag en we dus tot slot werden getrakteerd op een kleine Mt. Ventoux. Zo voelde het in ieder geval na bijna 160km. Al met al een zware dag en weer iets dichterbij de Pyreneeën, die maandag aan de beurt zijn. Quote van de dag: “Als het moeilijk gaat wordt het gedachten-kringetje klein” (Peter Winnen)
|
Goede doel: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Een prachtig stadje gelegen aan een bergwand (Gorge-achtig gebied) waar we boven het stadje op het terras hebben gezeten. Toch is dit vreemd als je al een week vaart maakt om de jongens voor te blijven, dus toch maar weer in de camper gestapt en richting volgende camping gegaan. In Cahors uitgebreid boodschappen gedaan, Sandor had een nieuw recept voor de saus bij de rijst. Voorts op zoek gegaan naar energiedrank en poeders van ISO-star. Helaas niet geslaagd, zullen dus op zoek moeten gaan naar een sportzaak. We komen alleen niet zo vaak in grotere plaatsen. De gereden route was snel met best wel mooie wegen en mooie beklimmingen, maar dat zal wel zo blijven. De camping vinden was geen probleem al was het wel een straffe beklimming naar het dorp Beauville en dan vervolgens weer zeer steil naar beneden op een smal campingpad naar twee kleine meertjes. Al met al een doorsnee dag zonder echte belevenissen. Het enige opvallende is dat we nu kennelijk ook zijn toegelaten tot de grote camperfamilie. Iedere camperrijder steekt zijn hand naar ons op of knippert met zijn lichten. Het kan natuurlijk ook zijn dat onze rijstijl wat afwijkt van anderen. In ieder geval geeft het Luc en Lars het gevoel erbij te horen. 
