Dag 3
St .Seine-lÁbbaye-St.Point
172 km, 27,6 gem.

Vandaag weer een schitterende dag, qua omgeving, weer en niet onbelangrijk de benen. Elke dag is het toch maar weer afwachten hoe de benen zijn.

Een goede indicator voor mijn benen is hoe ik m'n bed uitkom. Dat vereist namelijk enige lenigheid aangezien ik in het slaapcompartiment lig boven het besturingsgedeelte. Wegens ruimte gebrek hebben we de trap thuisgelaten. Eerste dag klom ik nog met een spagaat m'n bed uit maar vanochtend was het al meer een sprong uit een free-fight. Voordeel daarvan is wel dat meteen het hele peloton wakker geschut word omdat de camper heen en weer zwiept. Dat was dus vanochtend om half acht nadat ik gewekt was door het luiden van de plaatselijk kerktoren. Volgens mij ging de kerkluider net zo lang door totdat z'n hele kerk vol zat voor zijn Pinkster preek.

Tweede test voor m'n benen was het hangen boven het bekende Franse gat. Normaal al geen prettige bezigheid maar als je benen nog stram zijn van twee dag ‘klappen' in de Vogezen is het helemaal een hel.

Derde test was hoe de benen waren met het uiteindelijke fietsen. Dat viel gelukkig niet tegen. Het was voor m'n gevoel een overgangsetappe van heuvels naar de serieuzere beklimmingen. Eerste gedeelte was nog aardig vlak en bleef De Meet trein aardig bij elkaar.

Op kilometer 100 stond het dynamische duo L&L ons weer op te wachten met de fotocamera voor de dagelijkse groepsfoto. Nog steeds met z'n vijven op een shot, benieuwd hoe lang dat nog gaat duren.

Intermezzo van Luc en Lars

Luc en Lars hebben met de camper de nodige avonturen beleefd voor ze bij de bevoorradingsplek konden komen. Na aanvankelijk buiten de fietsroute te hebben gereden omdat er een grote supermarkt nodig is voor de hoeveelheid voeding die de coureurs naar binnen blijven werken werd alsnog in de camper besloten de route van de 100 cols tocht te gaan volgen. Dat hebben we geweten. Nadat de coureurs op ongeveer 500 meter voor hun reden kwamen ze in een dorp waar de coureurs een doodlopende weg in gingen met slagbomen etc. De camper moest dus de andere kant op en jawel hoor een zandpad. De eerste schrik was al dat het verkeersbord 2,5 m breed aangaf en de camper is….. 2,5 meter breed. Maar goed toch proberen, je hoort niet voor niets een beetje bij de Meet. Twee bruggetjes later werd het zandpad toch steeds smaller. Een aanwonende boer wist te vertellen, jawel we begrepen het enigszins, dat het pad zo bleef. Hij had gelukkig gelijk, na zeker 5 km kwamen we in een dorp, natuurlijk ver van de koers af. Dus de vraag was toen of we de coureurs nog zouden zien deze dag. Na een stop en een telefoontje bleken we slechts 7 kilometer voor de groep te zitten. Goed uitgekiend dus, dunkt ons.

Vervolg van oorspronkelijke heroïsche verhaal

Na nog wat gegeten en gedronken te hebben gingen we op pad voor de laatste 50 km waar alle klimmetjes van de dag in verzameld waren. Voor het eerst van deze expeditie moest nu de ketting geregeld naar het kleine blad en bleek Tom van me weg te rijden. Dit betekent dus dat de wegen minimaal met 7 procent omhoog liepen. Ook irritant was het om nu geregeld het gehijg van Sandor in m'n nek te voelen. Na wat opstart problemen lijkt het erop dat hij de eerste twee dagen als training heeft gebruikt om nu op stoom te komen. Dat belooft wat voor de komende dagen. Rene komt ook steeds meer opzetten op de steilere gedeelten rustig peddelend op z'n tripletje. Hoe het met de vorm van is Wilco gesteld is altijd moeilijk te peilen omdat Wilco zich afzijdig houdt van het ‘spelen' en alles rustig vanaf de achterhoede bekijkt. Waarschijnlijk is hij wel het verstandigst bezig want zoals Rene vandaag treffend formuleerde maakt spelen meer kapot dan lief is.

Morgen gaat het echte werk beginnen met zelfs een Col van de eerste categorie dus lees morgen of ik nu eigenlijk een klappertje ben of een klimmertje.

Quote van de dag: "Spelen maakt meer kapot dan je lief is!" (Team 100 cols)

Jerome Le Grimpeur

Ps reacties in het gastenboek vinden wij erg leuk om te lezen!

De cols:

Terug naar etappe verslagen >>