 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Etappe 28
De laatste dag. Mooie titel voor een film. Voor ons zijn het drie beladen woorden. Aan de ene kant een euforisch gevoel de zwaarste fietstocht goed volbracht te hebben, aan de andere kant begint nu het andere leven weer. Nog maar even niet aan denken en gewoon nog een paar dagen (na)genieten. De laatste dag is door de extra 30 gefietste kilometers van gisteren (waardoor we de voorlaatste etappe nog even bijna 3000 hoogtemeters wegtikten), een echte “De-Tour-komt-Parijs-binnen” etappe. 120km slechts, maar wel met nog 8 geïndexeerde cols/cotes. De dag begint later, om niet te vroeg op de afgesproken plaats, Col du Kreuzweg (de laatste officiële col) aan te komen. Om net na half tien staan 4 gesoigneerde en tot de botten gemotiveerde mannen aan de start van de laatste etappe naar Saverne. Strak (in de figuurlijke maar vooral ook letterlijke zin van het woord) in de blauwe 100-cols shirts met blauwe broek (2x Quickstep, 1x Fassa Bortolo, 1x Rabobank). Direct mogen we ons stukbijten op een 3.2 met zeer steile stukken, de Col de Ste.Marie. Maar aangezien de klassementen al vastliggen, wordt deze col en-groupe genomen. Het geroezemoes in het peloton is oorverdovend. Volop worden herinneringen opgehaald van de afgelopen mooie, maar zware weken. Er wordt door een fan (de man die we ruim drie weken geleden ook al op een camping tegenkwamen en een stuk van de route heeft afgesneden) halverwege de col nog wat fotootjes aan de memory stick toegevoegd. De foto's zijn ongetwijfeld geslaagd. Daarna blijft het stijgen en dalen en de gesprekken in het peloton verstommen. De wind is fors tegen en we rijden in lijn om vooruit te komen. We nemen en passant de Col D'Urbeis (een 0.6, vier weken geleden nog een serieuze uitdaging) en passeren moeiteloos de Col de Steige (nr. 104 op de lijst). Dan maken we ons op voor de laatste serieuze klim. Een 3.2 van 8km en 6.5% gemiddeld. Pittig en warm. Ik besluit eigen tempo omhoog te rijden. Tom, Rene en Jeroen vormen de bus. Boven staan vier willekeurige fietsers te wachten, dus ik veeg snel nog even het zweet van mijn gezicht, reguleer de ademhaling, klik vol zelfvertrouwen uit het pedaal en roep krachtig: “Bonjour”. De blikken verraden dat het werkt. Ze zijn ervan overtuigd dat ik deze 1 e categorie met een hartslag van nog geen 80 heb overwonnen. Zal wel een toppertje zijn. En een zeer professionele opstelling. Helaas wordt 30 seconden later de illusie verstoord door een aanraggend 205je waaruit 350 decibel “Eye of te Tiger” galmt. Moet een Meetman zijn. En jawel, Wilco, de vijfde man van het team, ook wel bekend als papa van Lieke, zit lachend aan het stuur. Vanochtend om half vijf vertrokken om ons Saverne binnen te loodsen. Mooi. Dan wordt het snel drukker. Het peloton arriveert en nog geen minuut later staat ook Tim met twee poppetjes (Patries en Miran) op de top. We besluiten af te dalen naar de camper die 4km verderop aan de voet van de laatste officiële col staat te wachten (nr 106). Jammer dat Miranda nu moet laten zien dat haar C sneller is dan de Vicini met Campa in deze afdaling, juist op het moment dat ik Tim even wat afdaaltechnieken wil bijbrengen. De laatste col, Col du Kreuzweg, gaan we en-groupe op. Boven staan alle fans (ouders van Patries, Ria, Linda (moeder en zus van Tom), Patries, Miranda en Tim (mijn ouders zijn in Saverne gestrand). Voor het oog van de camera laten we wat prachtig klimwerk zien. Luc “Mart” Robijn geeft commentaar en we draaien de laatste bocht in met plotseling zicht op het publiek op de tribune en de vaste camera's. Mart Smeets en Maarten Ducrot hangen uit hun pershokje om beter beeld op de koers te krijgen. Direct slaat de vlam in de pan en iedereen gaat vol op de pedalen. Ik zit op het ideale verzet en in een mooi positie, maar schiet al bij de tweede trap uit mijn rechter pedaal (plaatje is al drie dagen kapot, maar net als de versleten achterband en remblokken die in de buurt van de “wear limit” komen, moet deze Saverne halen). Gelukkig blijf ik net overeind, want om voor het oog van de camera nog even vol met Keulse dom op de bovenbuis te klappen, is ook geen onuitgesproken wens. Gevolg is een derde plek achter winnaar Tom en runner-up Jeroen. Mooi voor het publiek en de wereldpers, dat wel. Boven wordt uitgebreid bijgepraat, grote verhalen uitgewisseld, en gefeliciteerd. De 106 cols zitten erop. Helaas nog wel 70km naar Saverne. We spreken af elkaar weer tegen te komen in Mont Ste-Odile, een klooster boven op een cote waar nog een harde strijd wordt gevoerd door Jeroen (die gestayerd wordt door Wilco) en het peloton (Tom, Rene en ikzelf). Na de samensmelting trekt Tom toch weer aan het langste eind. In het klooster geen hamburgers (het is geen McDonalds, volgens een verontwaardigde caissière), maar wel dikke en keiharde bradwursten die Jeroen en ik (nadat mijn eerste broodje door Tim wordt weggetikt) als prima alternatief beschouwen. Intermezzo Luc en Lars Het is zover. De laatste etappe. De jongens hebben het bijna volbracht net zoals wij. Gisterenavond hebben we het einde van de toer alvast ingeluid. Zoals gezegd zouden we uit eten gaan in Ste. Marie aux Mines. De regen kwam met bakken uit de hemel toen we nog op de camping zaten. Afspraak was dat we bij droog weer om 19.30 uur naar het centrum zouden gaan. Klokslag 19.25 uur werd het droog dus op zoek naar een eethuis, pizzeria of restaurant. Aanvankelijk werd er niets gevonden (ik zag de bui van weer pasta al zitten) totdat door Tom in een klein straatje een Frans, maar ook Duits aandoend, restaurant werd aangetroffen. Binnen was het knus en bijzonder geschikt voor een gezellige laatste avond. De potten bier op tafel en een stevige maaltijd met voldoende friet kon worden genuttigd. Het was een heerlijk luidruchtige avond waarbij de ervaringen van de afgelopen vier weken eens werden belicht. Na het eigenlijke menu te hebben aangepast en diverse nieuwe frietschalen te hebben bijbesteld werd de avond afgesloten. De avond was weer een voorbeeld van de wijze waarop de groep met elkaar omging, homogeen…. (word ik nu ook nog en beetje soft na deze vier harde weken?) De camping weer opgezocht en meteen naar bed. Dit keer kon ik vanuit mijn tent horen dat de coureurs nog het één en ander met elkaar aan het dollen waren terwijl op de achtergrond de muziek nog aanstond, iets wat tot vandaag niet was voorgekomen. Vanmorgen later opgestaan. Het vertrek was dit keer om 09.30 uur gepland, aangezien we gisteren al een extra 30 km hadden gereden. Dus uitslapen geblazen. Het ochtendgebeuren was enigszins chaotisch, het ritme was verstoord. Sandor wist niet meer wat hij nu precies eerst moest doen. Jeroen klaagde dat zijn ritme weg was. Tom was kennelijk al snel klaar en hing wat rond met een vreemde lucht om hem heen, was het de “Coq” van gisterenavond? Toch werd 09.30 uur gehaald (er hoefde vandaag geen pasta te worden gegeten) en na de laatste startfoto te hebben geschoten konden we snel opruimen. Vandaag geen boodschappen doen alleen brood halen. De hele dag stond in het teken van het einde van de tocht en de ontmoeting met familie en bekenden. We zouden de coureurs onderaan de Col de Kreuzweg opvangen en vervolgens achter hen aan naar boven rijden waar de familie en vrienden zouden staan. Zo gezegd zo gedaan. De D425 zou een legendarische weg worden in deze toer. De laatste officiële beklimming van deze vier weken in een prachtige (lommerrijke) omgeving. Onderaan besloten de coureurs engroupe naar boven te gaan. Luc was vandaag navigator dus is deze beklimming gefilmd en tevens voorzien van commentaar. De muziek, voor een ieder hoorbaar, was het lijflied van deze helden, namelijk Eye of the Tiger. Natuurlijk gebeurde weer wat altijd gebeurd, namelijk strijd bij het naderen van de beklimming. Vastgelegd op camera en voor het oog van iedereen, Miranda en Tim, Patries, Ria en Linda, Wilco en de ouders van Patries. De strijd ging tussen alle vier de renners. Sandor schoot uit zijn pedaal en was kansloos, Tom klopte net Jeroen op de streep. Het zal jullie dus niet verbazen dat deze weg de aanbeveling van dag is van het dynamisch duo. Na een gezamenlijke tussenstop in St.Odile, koffie met taart en broodjes worst, werd de toer vervolgd. De coureurs gingen hun weg en wij reden zo snel mogelijk naar het station in Saverne, het definitieve eindpunt van de 100Cols tocht. De aankomst aldaar was prachtig. De coureurs kwamen met rechte ruggen op het station af, waar inmiddels ook de ouders van Sandor zich bij ons hadden gevoegd. De binnenkomst was glorieus. Champagne en lawaai voor het station in Saverne. Cadeau's voor de renners en voor het dynamisch duo. Het was echt te gek. Nog gauw een stempel halen bij het loket, vastgelegd op foto, en de toer zit er echt op. De afsluiting zal plaatsvinden in Straatsburg waar de Tour de France morgen start. Nog één keer een camping zoeken, we weten nog niet hoe dit gaat uitpakken, ik zit namelijk nu achter in de camper te typen terwijl we onder weg zijn naar Straatsburg. Tja het werk gaat nog even door en onze trouwe lezers willen natuurlijk ook vandaag weten hoe het is gegaan. Het dynamisch duo wil het hierbij laten. We willen nu alvast de coureurs bedanken, dat ze ook voor ons vier onvergetelijke weken hebben gemaakt. Het was geweldig om mee te maken en om te zien hoe deze mensen tot het uiterste konden gaan. We hebben ons als één met het team gevoeld. Ria en Linda bedankt voor het achter ons staan om dit te kunnen gaan doen. We willen ook de fans bedanken die via het gastenboek hebben gereageerd op onze verhalen. Er zal nog een epiloog volgen dus jullie zijn nog niet van ons af. A bientôt, Vervolg heroïsch verhaal Na de lunch de laatste 55km. Mentaal zwaar (we zijn er al, maar dan toch weer niet) met nog een paar pittige beklimmingen, een stuk verkeerd rijden (wel geinig weggetje, misschien een tip voor de route-man), een leuk bospad voor de mountainbike en een bord “Saverne 11km” waar we langsrijden om een laatste cote en 10km extra mee te pakken. Dan toch is het na ruim 125km zover. We denderen (zoals altijd met veel te hoge snelheid) Saverne binnen. Paar keer links-rechts en dan rijden we onze eigen Champs-Elysee op: de weg naar het station bij Saverne. Misschien iets minder tot de verbeelding sprekend, maar voor ons hetzelfde gevoel. De mannen trekken het shirt recht, fietsen naast elkaar en heffen de handen op. Langzaam rijden we de laatste paar honderd meter naar een 15-tal fans die ons staan op te wachten. Een fantastisch gevoel. De camera's flitsen en draaien en felicitaties alom (wel wat knipwerk nodig, want te veel knuffelende Meetmannen is slecht voor het imago). Hier hebben we het allemaal voor gedaan. Champagne wordt ontkurkt en het peloton begeeft zich naar het loket waar een verrukt poppetje met plezier haar tampon (onze laatste) met volle overgave in onze boekje deponeert. Flessen wijn en cadeaus van onze fans/familie en van pa Noordermeer krijgen we allemaal een mooie herinnering met inscriptie “100-cols; 3-30 juni 2006”. Het zit er nu echt op. Het zwarte gat lonkt. Gelukkig kunnen we de dag en de tocht afsluiten met een goed etentje naast de dom in Strasbourg en mogen we nog één keer in de camper overnachten. Helaas wel eindigend op een roemloos parkeerterrein, omdat de enige camping ivm de tourstart vol is. De Meetmannen zijn klaar. Hebben clean en puur ruim 4000km over alle gebergten in Frankrijk gereden. De Tourmannen mogen vandaag beginnen. Clean en puur? Laat ze daar maar eens goed over nadenken. Voor ons? Ach, we verzinnen wel weer wat. Langlaufen door Scandinavië, motorrijden door de Steeds, Mountainbiken in Oostenrijk, etc. Of gewoon lekker een keer 3 weken in een huisje met een zwembad genieten van de rust. Ook een uitdaging. Bedankt Op deze laatste dag natuurlijk ook wat bedankjes. Allereerst het dynamische, nee, fantastische duo. Door de fysieke en mentale ondersteuning van Luc en Lars is het voor ons niet alleen mogelijk, maar ook een stuk aangenamer geweest deze tocht te volbrengen. 28 dagen tentjes opzetten/afbreken, forse hoeveelheden eten inslaan, elke dag geconfronteerd worden met pasta, daar waar ze konden langs de weg de ravitaillering verzorgen, onze troep opruimen als we weer op de fiets sprongen, de lekkere verassingen in de avond, het zoeken naar een fatsoenlijke camping, etc, etc. Mannen, bedankt!! Verder de bedrijfssponsors: • Arval voor de sponsoring van de camper – www.arval.nl • Raritan voor de financiële ondersteuning – www.raritan.com • Shell voor de financiële ondersteuning – www.shell.nl • WeerOnline voor het verzorgen van het weerbericht op de site en het fantastische weer van de afgelopen vier weken – www.weeronline.nl Dan natuurlijk de “Sponsor-een-col” sponsors. Fantastisch dat alle cols, cotes, collets, cormets, ballonnetjes, monts, puys, passen gesponsord zijn. Een totaalbedrag van zo'n € 3500 voor de organisatie Right to Play ( www.righttoplay.nl ) is prachtig en zal het project in Ghana een enorme boost geven. Bedankt voor alle genereuze giften. Tot slot de ondersteuning van iedereen die met ons heeft meegeleefd. Het begrip van familie en vrienden dat we maanden van tevoren slechts met die 100-cols bezig waren, de sms-jes en telefoontjes van het thuisfront en vooral ook de berichten op het gastenboek waar we elke avond gezamenlijk weer naar uitkeken. Super dat iedereen zo betrokken is geweest. Voor ons een enorme motivering om elke dag toch maar weer op het stalen ros te stappen. Tot slot Dit zal niet ons laatste verslag zijn op de site. We laten de tocht even bezinken en op ons inwerken om vervolgens ieder voor zich een epiloog te schrijven die over twee weken op de site zal verschijnen. Reflecterend op de tocht, een nieuwe uitdaging of misschien wel wat andere verassende openbaringen. Who knows. Houdt de site verder ook de komende weken (maanden/jaren) in de gaten. www.demeet.net blijft live en er zullen zeker nieuwe evenementen volgen.
Cheers, Sandor Quote van de dag: What's next (Linda Robijn).
Ps: het (publiseren van het) verslag heeft enige vertraging opgelopen in vebrand met de festiviteiten in Strassbourg. Het is nog lang onrustig gebleven in de nacht na onze tour en voor de tour. |
Goede doel: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
