Dag 2
Epinal-St. Seine de l'Abbaye
190 km , 27,8 gem.

Na de voor de meeste zeer geslaagde en voor sommige (lees ondergetekende) moeizame eerste etappe, was het vandaag tijd voor een overgangsetappe... Geen officiële cols of cotes, dus Rene had besloten om 184km in te plannen. Daarmee ook meteen de langste etappe van de tocht. Lekker, op dag 2…

De ochtend begon strak en soepel. Iedereen rond 07.30u wakker, om 8.00u de pasta achter de kiezen en omdat er geen bomen of campers uitgegraven (en in het geval van de boom weer geplant) hoefden te worden, was de start stipt om 08.30u.
In het officiële Right-to-Play tenue mochten we vandaag naar St. Seine. Volgens Jeroen zouden we voor 15u binnen zijn. 6 uurtjes op de fiets (30 gemiddeld) en nog een paar keer stoppen. Als Jeroen alleen was geweest, had ie het waarschijnlijk nog wel gered ook.

Na het vertrek van de mannen op de fiets, werden Luc en Lars op de van alle luxe voorziene 2-sterren camping aangesproken door een Frans echtpaar dat zeer enthousiast reageerde op onze tocht en het goede doel. Spontaan wilden ze 10 Euro voor de kinderen in Ghana sponsoren. Mensen met een goed hart vind je blijkbaar overal.

Sowieso worden we overal redelijk positief bejegend. Vriendelijke handgebaren, klappende en juichende locals, en positieve toetertjes. Prima. Wij stellen ons natuurlijk ook als ideale gasten van Frankrijk op (vriendelijk zwaaiend naar werkelijk alles en iedereen trekken we door het land).

De eerste 2 uur gingen redelijk soepel. Met tegen de 30 gemiddeld werden de kilometers afgewerkt. Iedereen was redelijk scherp, ondanks dat het werkelijk geen meter vlak was. De DSG versnellingsbakken van Campagnolo Vicini en Centaur (altijd nauwkeuriger, maar natuurlijk ook exclusiever) werden zwaar op de proef gesteld.

Na 70km in Bourbonne-les-Bains tijd voor de eerste en enige stempel. De bartender was uitermate enthousiast over de prestatie en we moesten en zouden een karaf water accepteren. Vol trots een glaasje genuttigd, waarna bleek dat twee motorrijders met hetzelfde elan werden ontvangen. Ach, toch even belangrijk gevoeld.

Na een kilometer of 90 op een cote van 19 e categorie, kwam voor mijzelf weer het breekpunt. Het ging prima bergop, maar één keer op de pedalen, en de kramp kwam weer opzetten. Je kon er op wachten.

Met forse achterstand kwam ik uiteindelijk na de mannen boven die en-groupe geklommen hadden. Het valt emotioneel zwaar om als (ex-)klimmertje niet in de voorste linies naar boven te klappen. De 26, die ik zeker tot de Pyreneeën schoon zou houden, werd volop ingezet. Het zou nog een lange dag worden. Eigen schuld, had ik maar meer moeten trainen.

Gelukkig werden we niet lang daarna ingehaald door L&L met de camper. Perfect timing. Op een parkeerplaats genoten van een uitgebreide lunch. De boterhammen met pasta en jam (aardbeien, anders is het geen jam maar marmelade of compote volgens Wilco) vlogen om de oren.

Na de pauze een soepel uurtje met wind in de rug en mooie glooiende wegen met prachtige bochten. Meer dan 30km afgelegd en het gemiddelde lag toch weer tegen de 29.
De 30km daarna waren wat pittiger, met een paar korte steile klimmetjes. De eerste vermoeidheidsverschijnselen begonnen zich nu ook bij Rene af te tekenen. Tom en zeker ook Jeroen bleven sterk fietsen en hun kettingen hebben het binnenblad nauwelijks geraakt. Hoe anders bij Wilco, Rene en mijzelf…

Rond km 145 reden we uiteindelijk voor de eerste keer verkeerd. Waarschijnlijk de nonchalance van Jeroen en Tom (of het kan zijn dat Jeroen na de stunt met de camper, nu de minder sterke ploeggenoten op een andere wijze probeerde te demotiveren). We misten en-masse een afslag en reden in totaal 5km verkeerd. Alsof de etappe nog niet lang genoeg was.

De laatste 30km was met name voor Rene fors afzien en Tom begon gelukkig ook enige tekenen van vermoeidheid te vertonen. Jeroen buffelde gewoon verder en Wilco blijkt als vanouds altijd door te dieselen. Zolang ik niet uit het zadel kwam, ging het eigenlijk bij mij ook wel aardig. En gelukkig zouden de laatste 18km bestaan uit 9km klim en (dus) 9km afdaling. Ideale afsluiting van de dag…
Dus boven op de top was er al een stukje euforie. Er werd nog even met de plaatselijke bevolking onderhandeld over een meloen (wij moesten de 2kg vrucht meenemen, maar je stopt zo'n ding niet even onder de snelbinders…) en uitgelegd hoe goed we wel niet waren dat we al 180km hadden afgelegd en nu (blij als kleine kinderen) nog even gingen afdalen naar St. Seine. De vriendelijke man had ons natuurlijk uit onze droom kunnen helpen, maar ons gemiddelde niveau Frans is ook niet echt indrukwekkend.

We klappen dus van het dorpspleintje op het grote blad naar beneden, om er 183m verderop achter te komen dat we toch weer omhoog moeten. Na 8km op en neer, mochten we uiteindelijk de laatste km toch genieten van een welkome afdaling (veel te steil en door een dorpje. Altijd jammer).

De municipale camping is weer briljant. Vandaag, als compensatie van gisteren, een kokendhete douche en typische Franse hang-boven-een-gat toiletten. Niet goed voor de sessies van morgenochtend…

Quote van de dag: "Navigeren is noodzaak, leven niet." (de oude conquistadores van Amerika)

Cheers,

Sandor.

Terug naar etappe verslagen >>