 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Etappe 11 Na een goede en lange nacht bleek dat iedereen de helse etappe van gisteren goed had verteerd. Vandaag stonden één col van de buitencategorie, één van de eerste en één van de vierde op het programma. Nog geen week geleden spraken we over deze kortste etappe als een semi-rustdag. Hoe anders voelt dat wanneer de startfoto is gemaakt en we weer onderweg zijn. Na vijf irritante op en af kilometers staan we aan de voet van de Col de Marie-Blanque, 10 km à 8,1%. Dat zou heel goed te doen zijn als die procenten enigszins gelijkmatig over de klim verdeeld zouden zijn, maar de eerste kilometers gaan met een procentje of 4-5 niet hard genoeg omhoog. Eddy Merckx omschreef deze klim ooit als een vermomde killer, maar na anderhalf duizend kilometers in een dikke week hebben we de status bereikt dat we het zelfs met d'n Eddy niet meer eens hoeven te zijn. Een killer is de Marie-Blanque absoluut, vermomd komt mij echter voor als Osama bin Laden die bij Bush binnenstapt en ‘Een kratje als jij raadt wat ik met 9/11 te maken heb' zegt. Als onze mensenetende zuiderbuur wat beter had opgelet had hij ook wel kunnen bedenken dat het laatste stuk Marie-Blanque steil zou zijn. Wat heet: de laatste vier kilometers 11%, 10%, 13% en 12%. Vóór dat stuk zie ik achtereenvolgens langs de kant van de weg een kruisbeeld, een dode ezel en een doormidden gespleten boom. My God, Marie-Blanque, wat ga je met ons doen? We weten inmiddels dat Wilco uitrekent hoeveel tijd hem nog rest tot de top; Sandor rekent zichzelf ook suf; Tom is bezig met hard fietsen en Jeroen zet ‘een filmpje op in mijn hoofd' dat dan precies afloopt als de klim voorbij is- geen nadere details bekend. Zelf ben ik ook een getallenfreak, maar ik vrees dat dat nu te weinig is om door de laatste kilometers heen te komen. Ik besluit er een bokswedstrijd van te maken, de onbekende Smeets tegen de lokale held Marie-Blanque. Op twee kilometer onder de top hang ik in de touwen. Met de 13% kilometer voor de boeg lijkt de tijd rijp voor de genadeklap. Die Marie-Blanque bokst een gewonnen thuiswedstrijd. Maar dan! Met het laatste restje overlevingsdrang richt ik mij op- links, rechts, links, een kloeke serie rake klappen en ik ga hier alsnog winnen op punten! Boven staan Sandor en Jeroen te wachten (Tom is al door)- we bekijken een stèle die nog geen week geleden is onthuld ter ere van een groep Spaanse guerilla strijders die in hun eigen bokswedstrijd in WO2 wisten te voorkomen dat de nazis bezit namen van het omliggende gebied. De quote van de dag lezen we op het monument- zie hieronder.
Jeroen produceert een paar mooie one-liners die alle betrekking hebben op de nabije en minder nabije toekomst. Voor de lezers die Jeroen kennen: lees en geniet van de bloemlezing.
Intermezzo Luc en Lars Deze weg en de natuur is dusdanig dat het zelfs stil wordt in onze camper, nagenoeg geen muziek meer voor ons. De ruwe bolster van een beetje Meetman wordt langzaam week…. Goed de route is vandaag goed te volgen en zeer afwisselend. De eerste tiental kilometers wordt gereden in de bossen over een smalle slingerende weg. Eigenlijk rijden we parallel aan de coureurs die ergens boven ons aan het fietsen waren. Op een gegeven moment komt de route van de 100 cols tocht van rechts op onze weg. Langzaam maar zeker bouwt er zich een beetje spanning op bij chauffeur Luc, immers nog nooit met een voertuig zo groot en zwaar als deze camper over cols gereden met indrukwekkende stijgingspercentages, smalle rijweg en veel fietsers om je heen. Daar kwam de D´Aubisque aan, nog een afslag naar links en het gaat beginnen. Navigator Lars zorgde voor de foto's van de beklimming. Fietsers om ons heen en rijden maar, stiller en stiller werd het in de camper. Het respect voor al die fietsers, onze jongens incluis, neemt alleen maar toe. Alle leeftijden rijden naar boven, hard of zacht, professioneel of toerfietser, als je maar boven komt. Dat laatste geldt natuurlijk ook voor ons. Het was even wennen toen we zagen dat er toch wel heel verschillende stijgingspercentages waren, we hebben zelfs een bord gezien met 13%. Het ging allemaal heel goed, redelijk brede weg tot aan de boomgrens. Vanaf dat moment werd het smaller. We hebben net iets meer dan de helft van de weg nodig wat nog wel eens wat tafereeltjes gaf. Op de top even koffie gedronken en weer dalen. Dat gaat zeker niet sneller als naar boven. Indrukwekkend is het uitzicht naast de camper, bestuurderskant, wat een diepte!! En dan in de verte; tunneltjes door de berg. Hoe groot, hoe hoog, hoe breed zullen die zijn? Van afstand lijken ze wel erg klein, maar dichtbij blijken ze zeer ruim te zijn maar aardedonker.
Uiteindelijk aansluitend ook nog de Col de Soulor gedaan, logisch kan ook niet anders. Na afloop van de D´Aubisque een leuke spanningsbreker. Bij het binnenrijden van Argeles-Gazost werden we verrast door de plaatselijke markt in het midden van het stadje op de route `Toutes Directions`. Luc besloot toch maar voor het op de markt struinende publiek te stoppen. ….Moet ik nu wel of niet met dit gevaarte door die straatjes?... Een toeterende en ongeduldige Fransman doorbrak mijn overpeinzingen. Als het dan moet, dan moet het maar. Kennelijk waren de mensen het gewend, want de mensenmassa ging uiteen alsof de Rode Zee zich opende in een verhaal van eeuwen geleden. Na deze welkome onderbreking van de opbouwende spanning even de gebruikelijke boodschappen gedaan bij de Champion, om vervolgens de weg te vervolgen. Helemaal beneden gekomen zo snel mogelijk naar Luz St.Saveur gereden en camping International aangedaan, zwembad met helaas niet werkende glijbaan. Alles net op tijd weer opgebouwd voor de coureurs weer kwamen. Even voor Ria: je hebt een mooie col gesponsord. Het verslag van de de etappe vertelt hier meer over……. Vervolg heroisch verhaal
Na de afdaling is het tijd voor een capo-tje- afgeleid van cappuccino. Ondanks het feit dat de Fransen niet in staat blijken te zijn een goede capo te produceren is dit onze vaste aanduiding voor het pikken van een terrasje. Jeroen en ondergetekende hebben hard voor dit recht moeten vechten, omdat de overigen het geloof aanhangen dat een stop een slechte invloed heeft op de kwaliteit van het rijden. En daarbij komt, een capo-tje past niet zo goed binnen de Meet cultuur. Hoe het ook zij, de andere gasten op het terras zijn een vijftal dames in de juiste leeftijdscategorie en al gauw worden er plannen gesmeed voor een zogenaamd vijf-vijfje. Omdat we niet uit de allocatie komen vertrekken we echter onverrichter zake- niet voor het eerst, niet voor het laatst. Het laatste stuk naar Luz St Saveur loopt voor geen meter, de 17 km van de routebeschrijving kloppen eenvoudigweg niet, maar op het record tijdstip van half drie komen we aan op de geweldige camping. Morgen een etappe die vaste volgers van de Tour de France bekend in de oren moet klinken: Luz St. Saveur- Bagneres de Luchon met onderweg beklimmingen van de Tourmalet (hors categorie), Aspin (1 e categorie) en Peyresourde (1 e categorie). Om je vingers bij af te likken als je voor de buis mag gaan zitten om het spektakel te volgen;om stil van te worden als je het zelf gaat doen…. Namens de nomaden van het smalle zadel, René Quote van de dag: “ Vuestra sangre canta sin fronteras”- “ Jullie bloed zingt zonder grenzen” (Rafael Alberti)
|
Goede doel: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
Na de afdaling van de Marie-Blanque, waar Jeroen me in Pedro Delgado stijl voorbij komt vliegen maken Sandor, Jeroen en ik een stop in Laruns om te stempelen en water te kopen. Ik probeer Jeroen met een liter Yoplait (‘dat trek je makkelijk weg') nog maagkramptechnisch te verzwakken, maar hij trapt er niet in. Na een spelletje gooi-een-lege-fles in de prullenbak onder moeilijke hoek, wat ons de nodige vreemde blikken oplevert van passanten (terecht natuurlijk) en Sandor initieel vijf euro door een misser van Jeroen- maar vervolgens weer niets na een in- en intrieste eigen poging (zonder enige twijfel Sandors meest betreurenswaardige actie van de hele trip), beginnen we aan de Col d'Aubisque, de eerste grote naam in het parcours, 18 km à 7,2%. Eindelijk een col die goed is opgebouwd. Een redelijke start gevolgd door een wat steiler einde, maar meer dan 10% wordt het niet. Tom is al lang boven als Sandor arriveert, op vijf minuten gevolgd door Jeroen, op vijf minuten gevolgd door ondergetekende. Wilco, die we in de beklimming passeren (want niet gestopt in Laruns), komt ook goed boven en lijkt de inzinking van de afgelopen dagen te boven zijn gekomen. Eigenlijk hadden we alle vijf de camper in de beklimming achterop verwacht, maar die bleek al door te zijn: een snelle rit van het dynamisch duo.
